.......

θέλω να βγω απ' το δέρμα μου
ν' αφήσω νύχια αρπακτικού στα μάτια μου
να κομματιάσω την πλάκα
να κομματιάσω την πλάκα

ποια πλάκα θα μου πείτε;

σοφοί μου δάσκαλοι εμπρός
βγείτε μπροστά να μου ανάψετε τη φλόγα
το καλντερίμι σκοτεινό
κι εγώ κοάζω
βατράχι ξένο

σοφοί μου γνωστικοί και τόσο λεπταίσθητοι δάσκαλοι
ξέρετε μήπως να μου πείτε
τι χρώμα έχει η πείνα
και η απόγνωση
και η οργή
και η λαχτάρα για δίκιο
τι χρώμα έχουνε τα μάτια του γιου σου σαν σε κοιτούν με απορία
και ρωτούν

« ποιοι είναι οι κακοί μαμά;»

μα εγώ σήμερα λέω να γράψω ένα ποίημα, απ’ αυτά που χαϊδεύουν τα μαλλιά των παιδιών πριν κοιμηθούν, απ’ αυτά που τρελά κι ανυποψίαστα χορεύουν στη θάλασσα, απ’ αυτά που ποτέ μου, ποτέ δε θα γράψω, γιατί ποτέ δεν είδα πού στο διάβολο εκβάλλει αυτό το ποτάμι και πούθε ξεκινά

σοφοί μου δάσκαλοι
μη μου αρνηθείτε τη φλόγα σας

εσείς σίγουρα το είδατε και το ποτάμι και την αρχή και το τέλος του, γι’ αυτό και τα δικά σας λόγια είναι τόσο βαλμένα το ένα δίπλα στο άλλο με τάξη κι αρμονία

γι’ αυτό σας λέω
δείξτε μου το δρόμο.