μονάχα οι άνθρωποι
Θέλω να κρατηθώ απ’ το ποίημα και να νιώσω και πάλι πως είμαι εκεί πίσω στην ασφάλεια της μήτρας, με μόνο ήχο το ρυθμικό παλμό της καρδιάς της μάνας μου.
Μα τι γίνεται, όταν όλες οι βεβαιότητες γκρεμίζονται και δεν απομένει πια καμιά μα καμιά ανάσα πέρα απ’ την στερνή εκείνη του πνιγμού..
Τι γίνεται όταν σωπαίνουν ένοχα οι λέξεις κι ό, τι κι αν γράψεις σου φαίνεται στιλέτο στην πλάτη σου;
Μονάχα οι άνθρωποι πια μου απομείναν..
Μονάχα οι άνθρωποι ..
Τι αστόχαστα το ξεστόμισα αυτό το «μονάχα..»
Μα τι γίνεται, όταν όλες οι βεβαιότητες γκρεμίζονται και δεν απομένει πια καμιά μα καμιά ανάσα πέρα απ’ την στερνή εκείνη του πνιγμού..
Τι γίνεται όταν σωπαίνουν ένοχα οι λέξεις κι ό, τι κι αν γράψεις σου φαίνεται στιλέτο στην πλάτη σου;
Μονάχα οι άνθρωποι πια μου απομείναν..
Μονάχα οι άνθρωποι ..
Τι αστόχαστα το ξεστόμισα αυτό το «μονάχα..»
Σχόλια
{με αφιερωση καρδιάς}
Σου το 'χα πει:
"Μην επενδύεις στους Ανθρώπους..."
Ανισοδυναμική Ζυγαριά η Σκέψη τους...
Μια σβούρα η Πυξίδα της Καρδιάς τους...
Μία άστατη Μετεωρολογία στα τροπικά τους Συναισθήματα,
να μην ξέρεις πότε να ντυθείς τα καλοκαιρινά σου...
και το Βήμα τους ακροβατεί
στης Αντίφασης το Γκρεμό,
χωρίς να πέφτει,
να γλιτώσουν οι Όρκοι από Κινδύνους Προδοσίας...
Ψάχνω απεγνωσμένα στις Μετοχές του Χρηματιστηρίου της Ζωής...
Δεν ξέρω...
Ίσως...
Ας επενδύσουμε στους Ποιητές...
δεν είναι Άνθρωποι..
είναι ΠνευματοΜορφές....
Χάρτινα ζωντανεύουν πουλιά,
πλέγματα κεντούν, δίχτυα Θανάτου...
Ζωής εμπόδια κλαδεύουν με Ρίμα...
Δρόμους ξελύνουν σε σταυροδρόμια Διλήμματος...
Ράβουν φτερά σε γκρεμισμένες πλάτες...
Αλλάζουν τις συντεταγμένες του Συμπαντικού Διαδρόμου
προς το Ονειροδρόμιο της Ευτυχίας...
Μπουμπούκια ανθίζουν σε νεκροταφεία Ονείρων
κι ανασταίνουν το Φως σε μάτια τυφλά...
Πως να μας προδώσουν,
όταν με τόση ειλικρινή Ευαισθησία
αυτοκτονούν με Στίχο,
πριν προδώσουν την Τρυφερότητα της Πένας τους?...
άνθρωποι με την πλάτη στον τοίχο στέκουν κοιτάζουν, ζουν.
άνθρωποι που βλέπουν τον τοίχο, βάζουν πλάτη στο χάος.
μα άνθρωποι, κι οι δυο κατηγορίες. μονάχα άνθρωποι. η ελπίδα είναι εκεί.
<< Ας επενδύσουμε στους Ποιητές...
δεν είναι Άνθρωποι..
είναι ΠνευματοΜορφές....>>
Δεν ειναι ολοι οι ποιητες πνευματομορφες οπως δεν ειναι κι ολοι οι ανθρωποι ιδιοι.
Χαιρωμαι που θελεις να συνεχισεις να πιστευεις στους "Ανθρωπους" - γιατι αν κι απομεινα λιγοι, τουλαχιστον υπαρχουν.
την καλημερα η καλησπερα μου!
:)
Μόνο που φοβούμαι πως πια ούτε οι άνθρωποι... γίνονται κι αυτοί σκιές και κρύβονται ή σβήνουν...
Απ' όσους, όπως, για όσο... ίσως αυτό και η ψυχή μας μένει...
Να 'σαι καλά.
άλλο ποιητές κι άλλο ποίηση
Νάσια , υπάρχουν άνθρωποι ..μόλις γύρισα απ' τη γιορτή του σχολείου μου και είδα ανθρώπους 15 χρονών να τραγουδούν για τη λευτεριά..η ελπίδα υπάρχει σ'αυτούς και στο γιο μου που μου δήλωσε πως θα' μπαινε στο Πολυτεχνείο αν σήμερα γινόταν κάτι ανάλογο.
και σίγουρα η ελπίδα δεν υπάρχει στους "ποιητές" καιτο σινάφι τους..
τις είδαμε τις δηλώσεις τους για εγκράτεια και σύνεση..
από καρδιάς σ' ευχαριστώ