Ανίδεοι και χορτάτοι

                                                                                           
                                                              
                     

Πεινούσαμε στης γης την πλάτη,
 σα φάγαμε καλά 
πέσαμε εδώ στα χαμηλά 
ανίδεοι και χορτάτοι.
                                                                                     Γ. Σεφέρης 






Εδώ που φτάσαμε
πίσω δεν έχει.
Ήρθε η ώρα να διαλέξουμε τη ζήση μας
σε ποιον σταυρό θα την καρφώσουμε.

Να την περιφέρουμε  μήπως μας λυπηθούν
πια δε φελάει.

Το πολύ πολύ
να μας λυπηθεί ο εαυτός μας.
Αυτός ο κακομοίρης που στριμώξαμε σε κείνη τη γωνιά
εκεί γύρω στα δώδεκα.

Το πολύ πολύ
να μας στείλει ένα κορίτσι
με μάτια αιγυπτιακά
να μας κοιτάξει με συμπόνια
ή με πόνο
ή με κατανόηση
και ν’ ακουμπήσει πάνω μας το χέρι του.

Μα άφεση
κανείς δε δίνει.

Το ξέρουμε καλά
αυτός θα είναι πάντα εκεί
να μας κρατά πισθάγκωνα δεμένους
με τα μάτια στο στέρνο αναίτια δοσμένα στο χώμα

Τρώγαμε χώμα όταν ήμασταν μικροί
μας λέγαν «πλύσου» μας μιλούσαν για μικρόβια
και μόλυναν τη σκέψη μας
όλο εγώ κι εγώ

Τι να σου κάνουμε κι εμείς

πέρα απ’ τον ήλιο που μας τύφλωνε τα πρωινά
δε βλέπαμε τίποτα
τα μάτια μας ήταν σφιχτά δεμένα με ήλιο και θάλασσα κι ουρανό
και έρωτα και ξέγνοιαστες στιγμές

Ανάθεμα
ήμασταν νήπιοι
τα βόδια του ήλιου λαχταριστά ήταν εκεί και μας προσμέναν

μη μας δικάζεις που για λίγο απλώσαμε τα χέρια

τι να σου κάνουμε κι εμείς
μας τα’ ταξαν αλλιώς
αλλιώς μας βγήκαν

και τώρα
που μας φτύνουνε κατάμουτρα τα χρόνια που περάσαμε έτσι
ανίδεοι και χορτάτοι
αχ Οδυσσέα
τώρα
πώς να ξυπνήσουμε μεμιάς
και ποιον να βρούμε φταίχτη;


Σχόλια

Ο χρήστης ΑιμίλιοςEmilius είπε…
μου άρέσει αυτό το ποίημά σου


“νήπιοι, οἳ κατὰ βοῦς Ὑπερίονος Ἠελίοιο ἤσθιον”

είναι όμως έτσι;;;
άραγε, οι «νήπιοι» έφαγαν τα βόδια του Ήλιου;;;

Επίτρεψέ μου, Ειρήνη, να σου δώσω τη δική μου εκδοχή:

«...μια προσευχή ανά οκτάωρο
κοιτάζοντας προς την Ανατολή
κοιτάζοντας προς τους παλιούς νερόμυλους
που αλέσανε τον ήλιο και τις αγελάδες του
και ιδού
θα βγουν καταμεσής στη Market Street
πάνω σε έλκηθρα
οι νεράιδες των παραμυθιών μου
κι ανάμεσά τους ο ουρανός φορώντας μπλέιζερ
με ολόχρυσα κουμπιά»

φιλιά
Β.Π.
Ο χρήστης ειρήνη είπε…
χαίρομαι που σε βλέπω εδώ..

καλημέρα

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

επική ειρωνεία

Κράχτες

Νικολάι Σταβρόγκιν