το τέλος των ημερών

Να’ γερναν αυτοί που σου τρυπούσαν με συμπόνια το μυαλό
Και να τους χώνευε η γη
Στέρνες αλλόφρονα ψάρια τα μάτια τους
Φέγγαν σκοτάδι μ’ ουρλιαχτά
Σε κοίτη ποταμού που απέβαλε στη θάλασσα

Να μίλαγες
Να μίλαγες

Θεοί αναίτιοι κρατιόντουσαν με ορμή πάνω απ΄ τη δίψα σου
Και σε κεντούσαν
Κι ήσουν μικρός και άνθρωπος και μόνος
Και στέναζες όπως ο πρωτόπλαστος
Σαν είδε του παράδεισου την πλήξη
Κι έστρεψε τα νώτα στον πατέρα.
Το πύρινο βλέμμα καρφί στο στέρνο του
Μα δεν απόστρεφε το βλέμμα από την πτώση.

Με την ανάγκη να σπάσει τα δεσμά καρφώθηκε η τύψη στη ματιά του
Με τη δίψα για γνώση γεννήθηκε η επίγνωση του μάταιου
Κι όταν μάθαινε πως ήτανε μοίρα του ο θάνατος
Ανέτειλε μέσα του ο πόνος
Που τον έκανε
Άνθρωπο.


Σχόλια

Ο χρήστης Νimertis είπε…
νιώθω πύρινη την ανάσα τούτων των λέξεων... λες κι αντικρίζεις το τέλος των ανθρώπων πάνω σε μια κορυφή βουνού που πρόκειται να ανοίξει σύντομα στα δυο και να σε καταπιεί... σαν να ζούμε το τέλος των ημερών...

Κι όταν μάθαινε πως ήτανε μοίρα του ο θάνατος Ανέτειλε μέσα του ο πόνος Που τον έκανε Άνθρωπο.

συγκλονισμός...
σε χαιρετώ...
Ο χρήστης ειρήνη είπε…
σαν να ζούμε το τέλος των ημερών..
Ο χρήστης Άρια είπε…
Είναι εκπληκτικός ο τρόπος με τον οποίο κάθε φορά κατορθώνετε να αποδώσετε τα συναισθήματα που μπορεί να νιώσει ένας άνθρωπος σε τέτοιες περιόδους...Σε περιόδους όπου βλέπουμε την κοινωνία να καταρρέει,όπου κάθε ηθική έννοια καταπατείται-η αρχή του τέλους για εμένα- υπάρχουν ευτυχώς ακόμα αρκετοί άνθρωποι όπως εσάς. Σας ευχαριστούμε.
Ο χρήστης ειρήνη είπε…
εγώ σε ευχαριστώ για τα θερμά σου λόγια..
Ο χρήστης ειρήνη είπε…
μου έδωσες τον τίτλο Αντώνη..
Ο χρήστης Νimertis είπε…
τιμή μου Ειρήνη...

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

επική ειρωνεία

Κράχτες

Νικολάι Σταβρόγκιν