Ποιήματα - Ειρήνη Παραδεισανού

paradeisanou28.jpg

φωτό: Μ. Τσιράκου
 
Μικρή Ινδιάνα


Ο άνεμος σε κράτησε βαθιά βαθιά στην εικόνα του παιδιού
κι εσύ με βία πάλευες να αποσχιστείς
από την όψη του


πες μου εσύ
μικρή μου ινδιάνα
εσύ που έπλεξες τα ξανθά σου χέρια στην πληγή μου
τόσο βαθιά
που δεν ένιωθα πια τίποτα στο βάθος

άναρχη μου εσύ φειδωλή σε κραυγές Ινδιάνα
με είχες τότε φιλήσει στο κέντρο του μετώπου
είχες συριστικά ακουμπήσει επάνω μου
τη δίψα σου

κι έρχεσαι τώρα
μονάχα στο πέπλο της νύχτας
σχίζεις στα δυο τη φωνή της σκέψης που σαλεύει στα κάλπικα λόγια μου

με καρφώνεις ξανά και ξανά με ασθματικά τραγούδια

τη γραμμή τη γραμμή ποιος θα σπάσει
την ευθεία που γράφει νυχτέρια στο χωμάτινο δείχτη

μικρή μου Ινδιάνα

μια κραυγή ο φθόγγος της γης κι εμείς κουρταλούμε παράφωνα.


Άτιτλο Ι


Ο άγνωστος φόβος
αυτό το φίδι που σέρνεται στην όψη σου
και τη σμιλεύει.

Οι ουρανοί ανοίξαν κείνο το απόγευμα. Έβρεξε για δέκα λεπτά με βία. Τρέχαν ποτάμια οι δρόμοι. Τα μάτια του παιδιού είχαν ένα χρώμα ανεξιχνίαστο. Στεκόταν στη βροχή πετρωμένο με τα χέρια κλαδάκια σπασμένα στα πλευρά του. Στα μαλλιά του αναδεύονταν τα πουλιά. Και κράταγε στα μάτια του σίδερο. Πνιγμένο κλάμα η φωνή του.


Άτιτλο ΙΙ


Ποιήματα σκάρτα σαλεύαν στα μάτια μου
απλώναν κλαδιά και με πνίγαν
κι εγώ χωμάτινο σκαρί στα δόντια άπλωνα
κοίταζα με τα φίδια της όψης μου όλους τους γύρω

ελάτε κοντά μου ανθρωπάκια να φτύσετε
αγγίξτε με πάλι με την φτηνή ρητορική σας
ουρλιάξτε στ' αφτιά μου το άγονο δάκρυ σας
σας έχω ένα νέο
κανείς δε νοιάζεται αν ζείτε αν πεθάνατε
μικρά μου αθώα πεινασμένα για χάδια ανθρωπάκια
απλώστε τις αθώες σας μουσουδίτσες να τις φιλήσω

αχχχχχχχχχ

μην γελάτε
και
προπάντων
μην κολακεύεστε

είμαι κι εγώ σαν όλους τους άλλους ψεύτες που σας πλησίασαν

μονάχα που μιλώ
σα λύκος
κι εσείς
δεν ξέρετε καθόλου από παραμύθια
ειδικά απ' αυτά που ο λύκος γίνεται πρόβατο στο τέλος σαρκοφάγο.

Ή μήπως ξέρετε;

Συγχωρήστε μου την έπαρση.

Είμαι κι εγώ ένας από σας.
Κι αν σας μιλώ με παραμύθια πεθαμένα
είναι που

θα 'θελα τόσο ν' ανασταίνονταν τα κοιμισμένα δέντρα
να φύτευαν ξανά καρπούς στη γη μας
και τα νεκρά παιδιά
να μου άπλωναν το χέρι
να πέταγαν τα διαμάντια του γέλιου τους στα κουρασμένα αφτιά του Θεού
που αποκοιμήθηκε μακάριος
να 'βλεπα τα γιγάντια χέρια του να σύναζαν τα σύννεφα πάνω από την όψη μου
και να 'βρεχε ανήλεα στα θλιμμένα στάχυα των χεριών μου
να τ’ άπλωνα μετά για να στεγνώσουν στο χωράφι του ήλιου

ωωωωωωωω

πόσο καιρό μαστίγωνα τα λόγια αυτά να μη βγουν από το βλάσφημο στόμα μου

μα

τα μηλίγγια μου με εκδικούνται σήμερα
Και
εξαπέλυσαν ριπές
το φλύαρο στόμφο τους.


Η Ειρήνη Παραδεισανού έχει εκδώσει την ποιητική συλλογή Ρητορική ένδεια (εκδόσεις Vakxikon.gr 2013). Zει κι εργάζεται στο Ηράκλειο της Κρήτης.
 
       
..
πρώτη δημοσίευση στο αγαπημένο Βακχικόνhttp://www.facebook.com/l.php?u=http%3A%2F%2Fwww.vakxikon.gr%2Fcontent%2Fview%2F2157%2F11422%2F&h=JAQEcAeor

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

επική ειρωνεία

Κράχτες

Νικολάι Σταβρόγκιν