Νίκος Εγγονόπουλος

Και τώρα ν' απελπίζουμαι που ίσαμε σήμερα δεν με κα-
τάλαβε, δεν θέλησε,δε μπόρεσε να κατα-
λάβη τι λέω,κανείς;
( απόσπασμα από το ποίημα του Νίκου Εγγονόπουλου Μπολιβάρ, ένα ελληνικό ποίημα)
..

Διαβάζω ξανά τα ποιήματά του από τις εκδόσεις Ίκαρος . Η φωτογραφία του στο εξώφυλλο . Με κοιτάει με μάτια παιδιού που ένιωσε νωρίς τη γύμνια των μεγάλων. Με γοητεύουν κάποια ποιήματά του. Η μάλλον με συγκινούν. Δεν τη φοβάμαι τη λέξη. Αποφάσισα να μη φοβάμαι πια τις λέξεις με φορτίο βαρύ. Το ίδιο έκανε κι αυτός.
" Πρέπει να πω πως η γλώσσα που χρησιμοποιώ στα ποιήματά μου είναι η γλώσσα που μιλώ. Άλλωστε πρωτεύουσα σημασία δεν έχει το να γίνεται κανείς αντιληπτός από εκείνους που επιθυμούν ,πραγματικά, να τον καταλάβουν; Νόμιμη γλώσσα για μας είναι η γλώσσα η ελληνική."
" Τα ποιήματα τα ζει κανείς, δεν τα " γράφει".
Σκέφτομαι πόσο τον πλήγωσε η απόρριψη που δέχτηκε στην αρχή από το σινάφι .
" Η βίαιη κακομεταχείρισις σαν υποδοχή μιας γνήσιας προσφοράς είναι, το λιγώτερο, σκληρά άδικη."
Κρατώ τα λόγια του.. " μιας γνήσιας προσφοράς".
......
αν ήταν δυνατό
ν' αντικαταστήσω
τα ιερά σάβανα
της φωνής μου
με την αγάπη
που έχει
μια μεταφυσική μουσική κόρη
για τις μαύρες ομπρέλλες της βροχής
ίσως τότες
μόνο τότες
θα μπορούσα να πω
τα φευγαλέα οράματα
της χαράς
που είδα κάποτες
- σαν ήμουνα παιδί-
κυττάζοντας
ευλαβικά
μέσα στα στρογγυλά
μάτια
των πουλιών
..
( απόσπασμα από το καράβι του δάσους, ποίημα της πρώτης του ποιητικής συλλογής που λοιδορήθηκε τόσο από τους συγχρόνους του..)