Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Μάρτιος, 2015

η παιδική ανταρσία του ποιητή

Εικόνα
(Φωτογραφία: Κώστας Διαμαντής) Η παιδική ανταρσία του ποιητή Ο ποιητής είναι ένα παιδί εγκλωβισμένο στον κόσμο των μεγάλων. Οι περιστάσεις τον στενεύουν, τα λόγια των γύρω του τα νιώθει σκάγια. Το βλέμμα του αμείλικτο καρφώνεται στη γύμνια τους και τους τρομάζει. Στέκεται μετέωρος ανάμεσα σ’ αυτό που ζει και αυτό που νιώθει. Και το «νιώθει» δεν το λέω τυχαία. Οι αισθήσεις του, οι κεραίες με τις οποίες λαμβάνει τα σήματα γύρω του είναι τόσο οξυμένες, που κάθε μέρα σ’ αυτόν τον αντιφατικό κόσμο είναι ένα μαρτύριο. Μα το αποζητά αυτό το μαρτύριο. Αυτό θα γεννήσει το ποίημα. Και μέσα σ’ αυτό ο ποιητής θα ζήσει – έστω για λίγο – εκεί όπου νιώθει έστω ασφαλής από τα χνώτα των άλλων. Απ’ αυτήν την άποψη, όποιος στρέφεται στην ποίηση αναζητά παρηγοριά από όλα αυτά που τον έκαναν από παιδί να αισθάνεται μετέωρος και παρείσακτος. Φτιάχνει ένα δικό του παράλληλο σύμπαν όπου αισθάνεται ότι – επιτέλους – ανήκει. Και χαίρεται αληθινά όταν τον πλησιάζει ένας αναγνώστης

το λαχείο στη Βαβυλώνα

Τις τελευταίες μέρες διαβάζω και ξαναδιαβάζω «Το λαχείο στη Βαβυλώνα» από τις Μυθοπλασίες του Μπόρχες. Η Βαβυλώνα , η παντοδυναμία της Εταιρείας, οι κάτοικοι έγκλειστοι σε μια πραγματικότητα που κατευθύνεται από το Λαχείο. Και το λαχείο δεν είναι τίποτα άλλο παρά «μια παρεμβολή της τύχης στην τάξη του κόσμου.» Ο ίδιος ο Μπόρχες δηλώνει πως «Το λαχείο στη Βαβυλώνα» δεν είναι εντελώς απαλλαγμένο συμβολισμού. Δεν ξέρω γιατί αναζητώ παρηγοριά από την αγριότητα που με περιβάλλει σ’ αυτό ειδικά το κείμενο. Γιατί επιτρέπω στον αφηγητή αυτής της ιστορίας να με πάρει μαζί του, όταν ευθύς εξαρχής διακηρύσσει: « Έχω γνωρίσει αυτό που αγνοούν οι Έλληνες: την αβεβαιότητα.» Τι παρηγοριά μπορεί να βρίσκω σε μια ιστορία που αποδέχεται τη βία, την αδικία, τον απόλυτο παραλογισμό ως ένα απλό παιγνίδι της Τύχης. Ένα απλό παιγνίδι της τύχης.. Και ο λαός της Βαβυλώνας μετά από ταραχές και αιματοχυσίες « επέβαλε το θέλημά του, παρά την αντίσταση των πλουσίων και πέτυχε όλους του
Ζούμε το τέλος της αθωότητας . Σαν να μας τέλειωσαν τα παραμύθια που κάποτε θρέφανε τα παιδιά μας. Κουνάνε το κεφάλι κουρασμένα και μας χαιρετούν καθώς ξεμακραίνουν. Σ' ένα βαγόνι σκουριασμένο καθηλωμένοι, τους κοιτούμε να προσπερνούν, βαδίζοντας με νάζι. Στο μέτωπό τους η στάμπα της εποχής.

το τέρας του φασισμού

" Το 1984 του Όργουελ είναι εδώ και σου καρφώνει στο στήθος αυτό που σκόπιμα αποσιωπάται.. πως μας νίκησε το Τέρας του φασισμού ,γιατί αφεθήκαμε να αλλοτριωθούμε ευχάριστα, κυλιόμαστε στον ατομικό του βούρκο ο καθένας και θαρρούμε πως με τις οργής κουβέντες που σκαρώνουμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με την παρουσία μας σε μια διαδήλωση , με τις άναρθρες κραυγές μας κάνουμε το χρέος μας ..μιλάμε - λέει- καταγγέλλουμε το Τέρας. Κραυγές είναι και τα δικά μου λόγια το ξέρω..ίσ α ίσα να εκτονώσω το θυμό μου. Σκέφτομαι κάποιες στιγμές πως και το διαδίκτυο ένας κάδος σκουπιδιών είναι όπου ανακυκλώνεται η οργή μας και μετατρέπεται σε ανοχή . " .. Μετά το Φαρμακονήσι γραμμένα τα παραπάνω. Και μετά τη Μανωλάδα και μετά την αυτοκτονία του μετανάστη στην Αμυγδαλέζα και μετά τις ατέλειωτες ουρές στα συσσίτια και μετά τον άδικο χαμό του παιδιού και τον ατέλειωτο κανιβαλισμό πάνω στα άψυχο σώμα του .. Δεν έχει τέλος η φρίκη του κόσμου και μεγεθυσμένη από τον φακό του