Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Μάιος, 2015

Αναζητώ συνενόχους

Τι αναζητώ στα βιβλία; Γιατί μου είναι τόσο απαραίτητο να χάνομαι στις λέξεις των άλλων; Παρηγοριά αναζητώ . Μέσα από τις λέξεις ανθρώπων που γράψαν αιώνες πριν - είναι παράξενο , μα οι περισσότεροι που με μαγεύουν με τα γραπτά τους είναι νεκροί - νιώθω πως μάχομαι ενάντια στη μοναξιά και στο αίσθημα του γελοίου, που με έκανε από παιδί να στέκω παράμερα . Και νιώθω τώρα - τότε δεν το καταλάβαινα- πως ψάχνω μέσα από τα βιβλία συνενόχους, ανθρώπους που μοιράζονται το βάρος που κουβαλώ μέσα μου από τότε που νιώθω τον εαυτό μου. ....... " Άλλωστε πώς να εκφράσω αυτό που συνδέει την τρομερή αγάπη της ζωής μ' εκείνη τη μυστική απελπισία;" Γράφει ο Αλμπέρ Καμύ στα εικοσι δύο του χρόνια , στο πρώτο του βιβλίο. Και η Άννα Αχμάτοβα Η ίδια εγώ ,από την πρώτη αρχή σαν όνειρο ή παραίσθηση ενός άλλου μου φαινόμουν, σαν αντανάκλαση σ' έναν καθρέφτη ξένο, δίχως όνομα, σάρκα ή αιτία. ..

. ..

Σκέφτομαι πόσο κάλπικος είναι ο άνθρωπος που φορά τη μάσκα του επαναστάτη ,τρέχει από διαδήλωση σε διαδήλωση, από διαμαρτυρία σε διαμαρτυρία και επαίρεται πως πασχίζει να αλλάξει τον κόσμο. Μα δεν ευκαιρεί να κοιτάξει στα μάτια το παιδί που έχει απέναντί του, να σφίξει το χέρι του ανθρώπου που δίπλα του σωπαίνει. Πόσο η ιδεολογία μπορεί να γίνει φυλακή. Και θυμάμαι τα λόγια του Φερνάντο Πεσσόα . " Αγαπώ είναι η αιώνια αθωότητα, και η μοναδική αθωότητα είναι δεν σκέφτομαι."

...

" Αισθάνομαι είναι είμαι αφηρημένος." Φερνάντο Πεσσόα Σκέφτομαι πόσο έχει συκοφαντηθεί στις μέρες μας η έννοια της αφηρημάδας. Αν δεν ήμουν μονίμως τόσο αφηρημένη, θα έγραφα ένα μανιφέστο για την υπεράσπιση των αργών ρυθμών, της δύναμης που κρύβει μέσα της η αδράνεια. Θα έλεγα πως η αρρώστια της εποχής μας είναι αυτό το κυνήγι του χρόνου που δε σε αφήνει να νιώσεις, να ξετυλίξεις τα πέπλα σου. Μα- είπαμε - είμαι εκ φύσεως νωθρή και αφηρημένη. Το μυαλό μου δε συντονίζεται εύκολα. Κι έτσι ,το μανιφέστο αναβάλλεται επ' αόριστον. Τουλάχιστον ,έχω αυτά τα ξεσπάσματα, αυτές τις στιγμές που οι λέξεις πιέζουν να γεννηθούν. Το χέρι μου παίρνει το μολύβι και άτακτα προσπαθεί να δώσει μορφή στο χάος που σαλεύει μέσα μου. Πάντα άτακτα. Ποτέ με τάξη. Απεχθάνομαι την τάξη και την πειθαρχία. Μη με πιστεύετε.Πάλι ψέματα λέω. Η μόνη αληθινή μου επανάσταση θα ήταν - έστω για μια φορά- να πω την αλήθεια. Μα για να την πω πρέπει να τη νιώσω. Κι εγώ το μόνο που νιώθω εί