σκασμός

Δεν έχω κανένα πολιτικό σχόλιο να κάνω. Δεν υπάρχει και λόγος εξάλλου. Οι μάσκες έπεσαν επιτέλους και όλα είναι διάφανα για όποιον έχει μάτια να δει.

Το μόνο που θα πω είναι πως, για μια ακόμη φορά, αυτοί που θα είχαν κάθε δικαίωμα να μιλήσουν σωπαίνουν.

Αυτοί που σωπαίνουν - όχι από δειλία αλλά από τη συναίσθηση του μάταιου - είναι οι δικοί μου ήρωες.

Είναι αυτοί που με το χαμόγελο στα χείλη , με άδειο πορτοφόλι κι έναν φόβο να τους σφίγγει το στομάχι, πήγαν στις κάλπες εκείνη την Κυριακή - που τώρα φαντάζει τόσο μακρινή - και σταύρωσαν το ΟΧΙ.

Νιώθοντας βαθιά μέσα τους για μια ακόμη φορά πως θα νικηθούν απ' τα θεριά.

Και τώρα συνεχίζουν να χαμογελούν.
Συνεχίζουν να μάχονται και να ελπίζουν.
Σφίγγουν τα δόντια και παλεύουν για την επιβίωση .
Σφίγγουν τα δόντια κι επιμένουν να είναι ακέραιοι και μόνοι σ΄έναν κόσμο ψευτιάς και αλητείας.

Και δεν τρέφουν καμιά μνησικακία σε όλους τους χορτάτους που τους κουνάν το δάχτυλο.
Δεν καταδέχονται να γκρινιάξουν, να μιζεριάσουν, να υψώσουν το δάχτυλο.
Συνεχίζουν να κάνουν το μόνο που ξέρουν.
Να δίνουν την ψυχή τους με μεράκι σε αυτό που αγαπούν .
Πάντα άφραγκοι και και πάντα χαμογελαστοί.

Έναν τέτοιον άνθρωπο έχω δίπλα μου.

Και αυτός και μόνο είναι ο ήρωάς μου.

Γιατί
" Οι ήρωες περπατούν στα σκοτεινά".

Ποτέ άλλοτε δεν ένιωσα πόσο δίκιο είχε τότε ο Σεφέρης, όσο στις μέρες που πέρασαν. Ίσως γιατί οι συνθήκες μοιάζουν.

Κι έχω να πω κάτι στους λαλίστατους , είτε επαγγεματίες επαναστάτες είτε εθνοσωτήρες κόρακες.
Τι ΟΧΙ το δικό μας δε θα το καπηλευτείτε ούτε θα το μολύνετε με την εκ του ασφαλούς ρητορική σας.
Καλό θα ήταν λοιπόν να βγάλετε επιτέλους το σκασμό !