...

Ένα λιγνό παιδάκι πρώτης Γυμνασίου με μάτια έξυπνα μα σαν χαμένο.
Διαβάζω τα ονόματα την πρώτη μέρα και πετάγεται.
" Κυρία ,εμένα με λένε Αλέξανδρο!"
Κοιτάζω την κατάσταση και βλέπω ένα αλβανικό επίθετο και δίπλα το όνομα Αλέξανδρος γραμμένο με το χέρι.
Το αληθινό του όνομα στην κατάσταση άλλο.

..

Σήμερα διδάσκω αρχαία ελληνικά στο τμήμα του. Ξέρει πως είμαι προσωρινά εκεί. Έχω πάρει απόσπαση σε άλλο σχολείο και από μέρα σε μέρα φεύγω. Με κοιτάει με μάτια αθώα . Και για μια ακόμη φορά πετάγεται.
" Κυρία, μη φύγετε.."

Την επόμενη ώρα διδάσκω στο Β4 λογοτεχνία. Μιλάμε για τα εγκλήματα του ναζισμού στην Ελλάδα. Τους μιλάω για την σκηνή από την ταινία " Η εκλογή της Σόφι". Εκεί που η μάνα είναι αναγκασμένη να επιλέξει ανάμεσα στα δυο παιδιά της στο στρατόπεδο συγκέντρωσης.
Τα μάτια τους καρφωμένα πάνω μου. Αθώα μάτια. Τη βρωμιά της ζωής δεν την έχουν ακόμη γνωρίσει. Βλέπω τη σπίθα μέσα τους.

Το Γυμνάσιο σε μια από τις πιο υποβαθμισμένες περιοχές του Ηρακλείου. Στεγάζει δυο κόσμους . Από τη μια τα παιδιά στο όριο της φτώχειας. Κι από την άλλη τα χορτάτα, καλοζωισμένα παιδιά. Το βλέπεις στα πρόσωπά τους, στα ρούχα τους, στις κινήσεις τους. Κάποιες φορές και στα λόγια τους. Δεν ξέρουν τι σημαίνει ζόρι.
Κάθε χρόνο το χάσμα μεγαλώνει ακόμη πιο πολύ.

Αν για κάτι είμαι σίγουρη πάντως , μετά από δώδεκα χρόνια στα δημόσια σχολεία, είναι πως είμαστε μόνοι μας. Παντελώς αβοήθητοι. Εμείς και τα παιδικά μάτια των μαθητών μας. Στήριξη δεν υπάρχει από πουθενά. Μονάχα εμπόδια.

Μα υπάρχει κάτι που με κάνει και συνεχίζω με το ίδιο πάθος.

Είναι εκείνο το στοίχημα που βάζω κάθε χρόνο με τον εαυτό μου, να μην ξεχάσω και ξεχαστώ. Να καταφέρω να αποδείξω σ' αυτά τα ζευγάρια μάτια που έχω απέναντί μου, πως δεν έχω πεθάνει ακόμη μέσα μου. Πως είμαι ζωντανή και πάλλομαι από αγάπη για αυτό που επιχειρώ να τους μεταγγίσω, είτε είναι ο θυμός του Αχιλλέα είτε η σύνταξη του απαρεμφάτου.
Και νιώθω πως τα παιδιά το χαίρονται αυτό. Γιατί θέλουν δίπλα τους ανθρώπους με πάθος κι όχι πεθαμένα σερνάμενα ανθρωπάκια. Και στο ανταποδίδουν.