Στο βύθισμα της άμμου

Μακραίναν τα φτερά στο μαύρο του ματιού σου
αγάπη μου.
Να το' ξερες.
Στα χέρια σου το κρύο δέρμα
του φύλλου που δεν έπεσε.
Φλέβα χυμός να στάξει στο χώμα
να δέσει το αχνό χνούδι στις άκριες των δαχτύλων
και τα πέπλα να χορεύουν γερτά
στον κοχλία του στέρνου σου.
Ψυχή μου.
Πόσο βύθισμα αντέχει ο πόνος;
Σφυρί σ' αμόνι γυάλινο η ανάσα σου
και τα πλεγμένα δίχτυα των χεριών σου
τυφλά κουτάβια αδέσποτα από μάνα
ψάχνουν στον κόρφο μου
μια νέα γη.
Να' ξερες μάτια μου
πόση βοή κυλά στα νερά του ύπνου που με γδύνει
νύχτα που με φυλάκισε στα δάχτυλα της πέτρας.
Έλα στο βύθισμα της άμμου
να χορέψουμε ξανά
μια τελευταία φορά
πριν κοιμηθούμε.
..
( ανέκδοτο )

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

επική ειρωνεία

Κράχτες

Νικολάι Σταβρόγκιν