ο τροβαδούρος του δρόμου

Όταν ανεβάζω εδώ μέσα ένα ποίημα ανέκδοτο, νιώθω σαν τους πλανόδιους μουσικούς που παίζουν τη μουσική τους στην άκρη του δρόμου με μάτια κλειστά .Έχω στο νου μου δυο νέους πλανόδιους κιθαρίστες στη Δαιδάλου με τη συντροφιά ενός πανέμορφου σκύλου. Κατά έναν παράδοξο τρόπο, αυτό είναι η τέχνη. Ένας σκοπός που σιγοτραγουδά ο τροβαδούρος του δρόμου με τον σκύλο του στυλωμένο στα δυο του πόδια παρασυρμένο από τη μαγεία της μουσικής και τα πόδια των διερχομένων να μη σταματούν , να μη σταματούν ποτέ. Κι ο τροβαδούρος εκεί. Στο στέρνο του βαθιά βυθισμένος, να ταξιδεύει μονάχος του. Χωρίς να νοιάζεται για το χειροκρότημα.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

επική ειρωνεία

Κράχτες

Νικολάι Σταβρόγκιν