...

Τα παιδιά μας διψάνε για απαντήσεις. Και τα ερωτήματά τους είναι αμείλικτα. Με κυνηγούν το διάλειμμα ,καρφώνουν πάνω μου τα αθώα μάτια τους και ρωτούν " Πείτε μας κυρία¨. Κι εγώ δεν τους λέω. Αρνούμαι να παίξω τον ρόλο του καθοδηγητή. Προτιμώ μονάχα να αφήνω τα κείμενα να μιλήσουν. Τον Επιτάφιο του Θουκυδίδη, την Αντιγόνη του Σοφοκλή, τα Ελληνικά του Ξενοφώντα. Και τους άλλους Έλληνες ,τον Γεώργιο Βιζυηνό, τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, τον Κωνσταντίνο Καβάφη. Και βέβαια τον Όμηρο.
Κι αυτά επιμένουν.
" Μα πείτε μας, κυρία. Αν δε μας πείτε εσείς, τότε ποιος;"
Κι εγώ τα κοιτώ ίσια κατάβαθα στα μάτια τους που εκλιπαρούν να τους δείξω έναν δρόμο, χαμογελώ και σωπαίνω.
Μα αυτά ξέρουν. Ξέρουν πως έχω αλλεργία σε κάθε είδους χειραγώγηση. Και η πιο ύπουλη είναι αυτή που κρύβεται πίσω από τα προσωπεία που εμείς οι μεγάλοι τόσο εύκολα αλλάζουμε.
Κι όταν μου ζητούν κάπου να στηριχτούν και να πιστέψουν, τους δείχνω τα γραφτά των ανθρώπων αυτών που ζήσαν πριν από μας σ' αυτά τα χώματα και τα καλώ ν' αφουγκραστούμε μαζί τη φωνή τους.
" Είναι ζωντανή και σας μιλάει" τους λέω. " Ακούστε την ".

Κι εκείνα την ακούνε.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

επική ειρωνεία

Κράχτες

Νικολάι Σταβρόγκιν