φτασμένο ως τον φάρυγγα


Νυστέρι χαράσσει το δέρμα της άμμου
το κρατά στο χέρι άμαθη παιδούλα
στρέφει τα μάτια
αγέννητοι ήλιοι σαλεύουν στις κόρες της
μα δεν το ξέρει
ντυμένη Ινδιάνα τρεκλίζει στο αχανές προαύλιο
πολεμά ν' αποφύγει το βλέμμα του φακού
που την καρφώνει
και να
άπειροι φακοί την τουφεκίζουν
τα παιδικά παπούτσια με την πεσμένη κάλτσα
κι αυτή η μικρούλα τρύπα στο δάχτυλο
- ή μήπως δεν υπήρξε;-
Η υπόνοια μονάχα
ότι το δάχτυλο μεγαλώνει τη νύχτα
μονάχα αυτό σε ολάκερο το σώμα
το δάχτυλο του ποδιού τρυπά την κάλτσα
το δάχτυλο του χεριού τρυπά το στόμα
τις νύχτες βυζαίνει δέρμα
φτασμένο ως τον φάρυγγα.-


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

επική ειρωνεία

Κράχτες

Νικολάι Σταβρόγκιν