ανυπακοή


Μια ανάμνηση από τα πρώτα μαθητικά χρόνια. Δευτέρα ή Τρίτη Δημοτικού. Κάθομαι πλαγιαστά στο ξύλινο καρεκλάκι το διάλειμμα και απολαμβάνω με το βλέμμα την κίνηση των ποδιών μου πάνω κάτω, πάνω κάτω . Καλτσάκια ,παπούτσια δε θυμάμαι. Θυμάμαι το πάτωμα της αίθουσας ωστόσο, όπως άλλαζε σχήμα και χρώμα σε κάθε γύρα των ποδιών. Λες και τα πόδια μου ,όπως κρέμονταν από το κάθισμα και τραμπαλίζονταν ανάλαφρα ,δίναν το σύνθημα για έναν ιδιότυπο χορό πέρα από τη στιγμή. Οι συμμαθητές μου χαριεντίζονταν τριγύρω μου, δέρνονταν, χαχάνιζαν. Εγώ δεν ήμουν εκεί.
Μέχρι που ήρθε η φωνή της δασκάλας, με ξύπνησε βίαια και με έστησε με το ένα ποδάρι στον τοίχο τιμωρία για την ανυπακοή. Ήταν σίγουρη ότι εσκεμμένα έκανα πως δεν άκουγα τις φωνές της, Πρέπει να ήταν αρκετά λεπτά από πάνω μου φωνάζοντάς μου να γυρίσω ευθεία για να αρχίσει το μάθημα.
Θυμάμαι πόσο βίαιη ήταν η επαναφορά στην τάξη. Στην απόλυτη σιωπή των συμμαθητών μου που μύριζε φόβο και υπακοή. Εκείνο που κάνει γλυκιά την ανάμνηση , όμως , είναι πως , όταν όρθια με το ένα πόδι στον τοίχο κοίταζα από τη γωνία μου τους συμμαθητές, τη δασκάλα και την αίθουσα, ένιωθα μια άγρια χαρά που δεν καθόμουν όμορφα όμορφα και ίσια στο καρεκλάκι μου.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

επική ειρωνεία

Κράχτες

Νικολάι Σταβρόγκιν