Γιώργος Σεφέρης

Διαβάζω τον πρώτο τόμο από τις Δοκιμές του Σεφέρη και νιώθω τώρα γιατί αυτός ο ποιητής με κατέκτησε από τα πρώτα του κιόλας ποιήματα που διάβασα κι έπειτα ξαναδιάβασα και ξαναδιάβασα. Είναι ο καημός του για την ελληνική ψυχή ,που στέκει αδιαίρετη μέσα στους αιώνες, από τον Όμηρο μέχρι τον Σολωμό και τον Μακρυγιάννη και ταυτίζεται με τη μοίρα του ανθρώπου που αντικρίζει κατάματα την τύφλα του με τα μάτια της ψυχής.

Θυμάμαι το μότο σ' ένα του ποίημα " εις ψυχήν αυτήν βλεπτέον" , σκέφτομαι με πόση αγάπη έσκυψε αυτός ο ποιητής μέσα στα αιώνια έργα των τραγικών μας ποιητών , πόσο βαθιά τον πόνεσε αυτόν τον λαό με τις ρυθμικά επαναλαμβανόμενες αστοχίες του, μα και με τη βαθιά σοφία του τη ριζωμένη στους στίχους των δημοτικών του τραγουδιών.

Τον κατηγόρησαν ότι μιμήθηκε τον Έλιοτ. Δε σκέφτονται όμως ότι ο αληθινά μεγάλος ποιητής που την ψυχή του την έθρεψε ο καημός του ελληνισμού δεν έχει ανάγκη να μιμηθεί κανένα ξένο πρότυπο. Ο Σεφέρης ξεριζώθηκε βίαια από τα πατρογονικά του χώματα και η έννοια της πατρίδας , αυτή που τόσο έχει λοιδορηθεί στους μαύρους καιρούς μας, δεν έπαψε ποτέ να τον απασχολεί. Μα δεν έμεινε εκεί. Θέλησε μέσα από το έργο του να υψώσει το ελληνικό πνεύμα ξανά ως σύμβολο του αγώνα της ανθρώπινης ψυχής ενάντια στο άδικο και τον παραλογισμό της φύσης των πραγμάτων.

Γι΄αυτό τον συγκίνησε τόσο ο Μακρυγιάννης. Γι΄αυτό επανέρχεται συνεχώς στον Ερωτόκριτο και στα δημοτικά μας τραγούδια.

Σε μια εποχή σύγχυσης όπως η δική μας ,ο λόγος του με συγκινεί μα και με παρηγορεί. Και το βαθύ μαύρο των τεράστιων ματιών του ήταν σαν να έβλεπε από τότε αυτά που σήμερα μάς ζώνουν. Από χθες μια φράση του επανέρχεται συνεχώς μέσα μου " η καταληπτική ηλιθιότητα των ανθρώπων".