Τα πέπλα της Σύλβιας

Στο μονοπάτι της αντικειμενικής γνώσης, ξεκινώντας έτσι από την παράσταση, ποτέ δεν θα φτάσουμε πέρα από την παράσταση, δηλαδή το φαινόμενο. Θα παραμείνουμε επομένως στο έξω των πραγμάτων΄ δεν θα μπορέσουμε ποτέ να διεισδύσουμε στην εσωτερική τους φύση, και να ερευνήσουμε τι είναι καθ' εαυτά.. Μέχρι εδώ συμφωνώ με τον Καντ. Όμως τώρα, ως αντίβαρο σε αυτήν την αλήθεια, έχω υπογραμμίσει εκείνη την άλλη αλήθεια, ότι εμείς δεν είμαστε απλώς το γνωρίζον υποκείμενο, αλλά ότι εμείς οι ίδιοι είμαστε από εκείνες τις οντότητες τις οποίες απαιτούμε να γνωρίσουμε, ότι εμείς οι ίδιοι είμαστε το πράγμα καθ' εαυτό.. Συνεπώς, μας ανοίγεται ένας δρόμος εκ των έσω προς την πραγματική εσωτερική φύση των πραγμάτων στην οποία δεν μπορούμε να διεισδύσουμε από τα έξω. Είναι, ούτως ειπείν, ένα υπόγειο πέρασμα, μια μυστική συμμαχία, που, ως αν με προδοσία, μας τοποθετεί μονομιάς μέσα στο φρούριο που δε θα μπορούσε να καταληφθεί από τα έξω .
Άρθουρ Σοπενχάουερ
( Ιστορία της δυτικής φιλοσοφίας, Anthony Kenny, εκδόσεις Νεφέλη, μετάφραση Δέσποινα Ρισσάκη )
.........
ΤΑ ΠΕΠΛΑ ΤΗΣ ΣΥΛΒΙΑΣ
                                                      “Να' ξερες πώς βαραίναν τις μέρες μου τα πέπλα.”
                                                                     
                         Σύλβια Πλαθ

Σαλεύει στο δέρμα τ' ουρανού
σκελετωμένο το παιδί.
Τα χέρια του ακουμπούν στο στήθος του Θεού
“ Δώσ' μου Θεέ
τα μάτια του θεριού
ν' ακουμπήσω μ' αυτά την αντίπερα όχθη
να σταλάξω στο ποτήρι των ανθρώπων που δεν είδαν
μια στάλα κρασί
απ' τις κόρες των ματιών
που με καρφώνουν.”
Ο Θεός στέκει μακάριος πίσω απ' το πέπλο.
Απλώνει τα χέρια στη Σύλβια.
“ Ένας τη φορά”
ψιθυρίζει
“ Τώρα είναι η σειρά της μικρής από δω
να γευτεί το δικό της δώρο γενεθλίων”.
( Στη φλέβα της πέτρας, Βακχικόν 2018 )

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

επική ειρωνεία

Κράχτες

Νικολάι Σταβρόγκιν