Βαλεντίν

 Ο Βαλεντίν ήταν γαλάζιο λουλούδι που φύτρωνε στην έρημο και τη γύμνια της άμμου που κάλυπτε τους λευκούς τοίχους της σχολικής αίθουσας. Με τα μάτια ανάστροφα στις κόχες, έδειχνε να κοιτά μονίμως μέσα του. Κι όμως τα μάτια που εμείς βλέπαμε είχαν το χρώμα του ουρανού. Δε σήκωνε ποτέ το χέρι του να ζητήσει το λόγο. Μα και δεν επιζητούσε την προσοχή κανενός. Καθόταν στο θρανίο και σώπαινε. Η σιωπή του έκρυβε κάτι. Μα δε μας άφηνε να δούμε τι. Και στις άκρες των χειλιών φύτρωνε ένα μισάνοιχτο χαμόγελο. Όχι βεβιασμένο, ούτε ψεύτικο. Απλά μισάνοιχτο. Δεν ξέρω γιατί τα γράφω αυτά. Την χρονιά που πέρασε δεν τον είχα μαθητή. Το πρόσωπό του όμως είναι χαραγμένο στη μνήμη μου. Χλωμός με μεγάλα γαλάζια μάτια, ίσια μύτη, μόνιμο χαμόγελο, μαύρα κυματιστά μαλλιά. Ο Βαλεντίν αυτοκτόνησε το τελευταίο βράδυ του Αυγούστου μέσα στο σπίτι του. Ήταν το πρώτο που μου είπαν όταν μπήκα στο σχολείο την πρώτη του Σεπτέμβρη. Όχι "καλή χρονιά ", αλλά "ο Βαλεντίν αυτοκτόνησε". Τέλειωνε το Γυμνάσιο. Και ήθελα να γράψω δυο λόγια γι' αυτό το λουλούδι, τον Βαλεντίν.

3-8-2016
...
Δε θα υπάρξει από δω και πέρα καμία πρώτη μέρα σχολείου που να μη σκεφτώ το αγόρι αυτό. Τη βαριά σκιά του αναίτιου θανάτου. Μα πιο πολύ μιας ζωής που έγινε βάρος ασήκωτο για ένα παιδί που έμοιαζε να μην είναι του κόσμου ετούτου.