παρείσακτη

  10000 θάνατοι. Το αίμα των ανθρώπων. Η βασανισμένη στερνή πνοή τους. Ο θρήνος των οικείων τους. Βουβός. Σε μια μικρή χώρα με ανθρώπους που την ομορφιά της δεν έχουν μάτια να δουν. Άνθρωποι που σκύβουν το κεφάλι. Καταπίνουν. Κι υψώνουν το δάχτυλο. Σε όποιον τους κραδαίνει εμπρός στα τρύπια μάτια τη σημαία του φόβου τους. Άνθρωποι ποντίκια τρυπωμένα στις τρώγλες τους. Άνθρωποι που χωνέψαν το φόβο και τον κατάπιαν. Και τώρα η μορφή τους έγινε στόμα. Καταπιώνας. Να καταπίνει. Να καταπίνει. Να καταπίνει. Ακόμη και την ίδια την οργή. Για τον αγδίκιωτο χαμό των ανθρώπων του. Ακόμη και τον ίδιο το φόβο. Για το δικό του επικείμενο τέλος. Ακόμη και τον ίδιο το φθόνο .Για την ελευθερία του αγέρα που ανεμίζει παντιέρες μονάχα στο χρήμα. Αγδίκιωτο το κρίμα. Δικαιοσύνη.

  Τζιτζίκια σωπάστε. Δεν είναι κορμός το κεφάλι μου. Είναι φλοιός της γης που δε χωνεύτηκε. Είναι λάβα ηφαιστείου ανάστροφα ρέουσα. Είναι υπέργειος διάδρομος αεροδρομίου σαν πελαγοδρομούν ανεμόπτερα. Είναι κουκκίδα άμμου στο φεγγάρι που ψήλωσε. Σωπάστε τζιτζίκια. Θα σας βρω τον κορμό που ονειρεύεστε. Θα είναι στεγνός σαν σπίρτο. Μα στην κορφή του δε θα βρίσκει φυτίλι η φλόγα. Μοναχά θα κοιτά τον αστέρευτο ήχο του θέρους. Το κύμα που σπάζει χαλίκια στα βράχια της κνήμης που ολοένα βυθίζεται.

Ο φίλος μου της καρδιάς Θοδωρής Κανελλόπουλος, ζωγράφος, ποιητής, με αγάπη για την ομορφιά της φύσης και του ανθρώπου, πήρε τις λέξεις μου και τις έντυσε με μουσική και εικόνα. Θοδωρή μου, σ' ευχαριστώ για το δώρο σου. Το ποίημα το αφιερώνω στη μητέρα μου.  

  Στέλνει φιρμάνι η υπουργός κοπιάστε προσκυνήστε βγάλτε τα μάτια σας εμπρός μη χάνετε καιρό μυρμήγκια του συστήματος κεραίες τρυπωμένες του έθνους το αναίσθητο κουφάρι να υμνούν και στο μυαλό των μαθητών πολτό βαλσαμωμένο να χύσει το φαρμάκι της η άχαρη σιωπή βγάλτε τα μάτια σας εμπρός τι ' ναι σωστό τι λάθος θυσία τα σφαχτάρια στων μαθητών τα μάτια τη ράχη σας τρυπούν ..................................................... ( προς επίδοξους εκδοροσφαγέας ..και ο νοών νοείτω )

  Αρνούμαι να ανοίξω τηλεόραση από την αρχή της πανδημίας. Πόσα οργισμένα ποιήματα θα είχαν γραφτεί μέχρι τώρα, αν είχα εκθέσει το νευρικό μου σύστημα στη σάπια ανάσα τους. Δεν πειράζει. Ο κόσμος τους έχει πεθάνει. Ένας νέος Κόσμος θα γεννηθεί απ' την τέφρα τους. Και αυτός ο κόσμος θα μιλήσει μια νέα γλώσσα. Στα σπλάχνα του σεισμού, εύκολο δεν είναι να μιλήσεις τη νέα γλώσσα. Κι αν δεν μπορείς σ' αυτήν το ποίημα να γράψεις, καλύτερα να μη γραφτεί κανένα ποίημα. Ώρα να σιωπήσουμε. Ώρα να στρέψουμε το αυτί στη γη που τρέμει της γέννας το δάκρυ.

  Αυτή η εμμονή των καρεκλοκένταυρων του Υπουργείου Παιδείας στην αξιολόγηση των μαθητών μέσω διαγωνισμάτων, ακόμη και σε περίοδο πανδημίας που καθιστά τη φυσική τους παρουσία αδύνατη στην τάξη, αυτή η στενοκεφαλιά, αυτή η παντελής απουσία συναίσθησης ότι μιλάμε για εφήβους που πασχίζουν να κρατήσουν τα λογικά τους σε μια τόσο δύσκολη συνθήκη κλεισμένοι στα σπίτια τους πίσω από μια οθόνη πιθανότατα κινητού τηλεφώνου με γονείς στην καλύτερη περίπτωση αγχωμένους και φοβισμένους (ας μη μιλήσουμε για τη χειρότερη.. η ενδοοικογενειακή βία είναι μια υπαρκτή πραγματικότητα) Ότι τα ψυχιατρικά νοσήματα σε εφήβους είναι στα ύψη Ότι η όλη αυτή κατάσταση πλήρους εγκλεισμού ουδείς γνωρίζει ποιον αντίκτυπο θα έχει στην υγεία των παιδιών μας Αυτή η ιδεοληπτική εμμονή στα διαγωνίσματα υπό πίεση Αυτή η ιδεοληπτική εμμονή στην πίεση ( για να αποφευχθεί, λένε, το ενδεχόμενον αντιγραφής, τα διαγωνίσματα θα διενεργούνται εντός αυστηρού χρονικού πλαισίου, ας πούμε, ένα διαγ