γενναίον ψεύδος

Εικόνα φλεγόμενη πάλλεται αντίκρυ σου
καμωμένη από χρώματα μύρια
σε μιαν εναλλαγή ατελεύτητη.
Το βλέμμα σου τρελό
χοροπηδά μανιασμένα
στων χρωμάτων την αέναη δίνη
και ανέμου σκοινιά
σου στεριώνουν μπροστά το κεφάλι
σφηνωμένο σε ώμους νωθρούς
καρφωμένο σε πλάτες βουβές
σ' ένα σώμα νικημένο εξαρχής.

Tο γενναίο ψεύδος
η μόνη σου ελπίδα
να ποτίσει με πνεύμα τις χωμάτινες ρίζες σου
καρφωμένο να γείρει το βλέμμα
σε μια μόνη κουκκίδα από χρώμα
και να πάρει ευθύς η ψυχή σου φωτιά
ν' ανατείλει η εικόνα καθάρια
αστραφτερή σα μάρμαρο
στην πρώτη του ήλιου αχτίδα.


Πόσο πιο εύκολο θα ήταν ν’ αφεθείς..


Κι όμως
αυτό το κεφάλι δε δέχεται εύκολα σκοινιά
κι είν’ απ’ τη φύση του τρελό το βλέμμα
εχθρικό προς οποιαδήποτε προσήλωση.

Πόσο πιο εύκολο θα ήταν
να πιστέψεις
πως άλλη αλήθεια δεν υπάρχει πιο καθάρια
πέρα απ’ την ομορφιά της ουτοπίας
έτσι ως ανάτειλε
στα χείλη ενός ακόμη
κραταιού μαντατοφόρου
που φέρει εντός του
αναλλοίωτο
του ψεύδους το χυμό
τα παγωμένα μάτια σου να χρίσει
να αφεθούν
-για μια μονάχα τόση δα στιγμή-
να γαληνέψουν.