σκόρπιες σταγόνες ουρανού

Να τολμούσες να μιλήσεις την ανάγκη σου
με γλώσσα αρχέγονη
όσο η κραυγή της αγωνίας
τη στιγμή της ένωσης
δίχως στολίδια
δίχως μάταιους ελιγμούς
να στείλεις μαχαίρια από φως
να σφάξουν τη μοίρα σου
τη μοίρα του ανθρώπου
που νιώθει τη γύμνια του
την ακριβή του ορφάνια .

«Πάει καιρός που υπήρχα μέσα μου ολάνθιστη
Σώριαζα βότσαλα στιλπνά καθάριες μέρες
στρογγυλεμένες από ήλιο αρραγή
μιαν αθωότητα ανέγγιχτη ακόμη απ’ τον καιρό.»

Κι ύστερα ήρθε το καμίνι
αχόρταγο έχασκε από κάτω
το είπαν χρόνο
τους πίστεψες όταν σου λέγαν πως
ο χρόνος δε σμιλεύεται από μέσα
μάρμαρο που φλέγεται
μόνο για τους μυημένους
σμιλεύεται απ’ έξω μοναχά.
Μα συ είσαι μέσα του
παλεύεις να αναδυθείς μέσα από
στρόβιλους σιωπηλούς
μέσα από αχρείαστα σωσίβια
και μια καρίνα τρύπια από παντού

καμίνι που φλεγόμενο
κυοφορεί στιγμές μονάχες
βγαίνουν σαν μπάλες απαστράπτουσες
σ’ έναν ανέφελο ουρανό
μα συ είσαι έγκλειστος
χαλκεύεις τις στιγμές σου
σμιλεύεις την εφήμερή σου ζήση
σ’ ένα καμίνι πετρωμένο
σε μια κόχη τ’ ουρανού

κι ο ουρανός κρυμμένος από σένα
ίσως κάποιες σταγόνες του
σ’ αγγίζουν
σαν ερωτεύεσαι
ή σαν κοιτάς τα μάτια του παιδιού σου
κείνες τις σκόρπιες ώρες
που σου’ ταξαν
αθανασία να μυρίζεις έστω λίγο
κείνες τις σκόρπιες ώρες
που αγνάντεψες –έστω κρυφά-
λιγάκι απ’ τον έξω ουρανό.