αμετάκλητα

Στεγνή η στερνή γη
χώματα στραγγισμένα ολότελα
δίχως μια στάλα υγρή ζωή
μονάχα κάψα
μονάχα στρώματα καπνού
φριχτά που στριμωχτήκαν.

Κι οι άνθρωποι λιγνοί
αφιονισμένοι
λίγο το νιώθουν
πόσο αμετάκλητα
βυθίζουν
στην προσμονή
τα εντός τους πεδία`
λίγο το νιώθουν το αμετάκλητο.

Μα πότε το’ νιωσαν ;

Πάντα μετά καλούνται
μιας ζωής τη μάταιη γύμνια
να ιστορήσουν`
πάντα μετά.

Τα πόδια τους γυμνά
γυμνός κι ο νους τους.

Κι ο ποιητής;

Πάντα πιο πίσω απ’ τη στιγμή
εντός του τσαλακώνει βίαια
-μήπως λειάνει απ’ αρχής-
την ήττα πoυ ζυγώνει.

Το πρόσωπό του
πάλι δεν αντίκρισε`
ίσως μονάχα
το είδωλο της γύμνιας του
φριχτά ανεστραμμένο.

Σχόλια

Ο χρήστης Ψαράκης Κ. είπε…
διάβασα όλο το blog , το ένα ποίημα με περνούσε στο άλλο.
θα διάλεγα την "ευθεία" αν έπρεπε να πάρω μόνο ένα φεύγοντας.
με εκτίμηση
Κωστής
Ο χρήστης ειρήνη είπε…
σημαίνει πολλά για μένα ότι ξεχώρισες την ευθεία.

η εκτίμηση είναι αμοιβαία.
ο καιάδας είναι η αδυναμία μου

να' σαι καλά

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

επική ειρωνεία

Κράχτες

Νικολάι Σταβρόγκιν