βλέμμα αιματόχτιστο

Το βλέμμα σου αιματόχτιστο

Και με τρυπά με βία ηθελημένη

Το νιώθω

Καρφώνεται σε στρόβιλους υγρούς

αταραξίας

Και συ προτάσσεις τη σιωπή σου

Τη ντύνεις χρώμ’ αναιμικό

Βίαια καρφώνεις στο στήθος σου

αυτήν την αργυρώνητη οφειλή

Όνομα να της δώσεις .


Και να’ σαι γυμνός από λέξεις.

Και να’ σαι γυμνός απ’ ανάσα.

Και να’ σαι γυμνός από σάλιο.


Ποιος να μου το’ λεγε μαύρε

Τότε που ανέμιζα στον όχθο της έφηβης πίκρας μου

ματιές που στάζαν κεραυνούς

Πως θα’ ρχονταν αυτή η πίκρα σου

να με αλώσει

να μου καρφώσει πόδια και νου

σε μια γη ολοένα υποχωρούσα

σ’ ένα έλος κοχλάζον σιωπές

και εικόνες μαχαίρια.


Τώρα στέκομ’ εδώ.

Κι είν’ το στήθος μου τρύπιο.

Μα τα μάτια μου στρέφουν στις κόχες τους

το δικό σου αιματόχτιστο βλέμμα.

Πια να τα κλείσω δεν μπορώ

Ένα νήμα αιμάτινο πια τα κρατά στυλωμένα

Κι είναι η τυράγνια μου αφόρητη.


Μα

Το ποτάμι το πέρασα.


Πίσω δεν έχει…

Σχόλια

Ο χρήστης Ψαράκης Κ. είπε…
εξαιρετικό!

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

επική ειρωνεία

Κράχτες

Νικολάι Σταβρόγκιν