αβάσταχτα αστείοι

Αυτή η κόρη μονάχα κοιτά

Κι έχει το βλέμμα της κάτι από νύχτα

Άγριοι αετοί τη γυροφέρνουν

Με τα πελώρια φτερά τους τη σκεπάζουν

Κι είναι στιγμές που χάνεται ολότελα από τα μάτια μας

Κι άλλες που ολοφάνερα μας σημαδεύει

Με βλέμμα που χορεύει

Σα μανιασμένη θάλασσα

Εμείς γελάμε αυτάρεσκα

Χτίζουμε με πετράδια τη ματιά μας

Πολύχρωμα πετράδια

Διασκεδαστές της πλήξης μας

-στάθηκαν περίσσια συνετοί οι καθοδηγητές μας

δε μας επέτρεπαν το βλέμμα μας ν’ απλώσουμε

σε ατραπούς κινδύνου

σ’ αυτό υπήρξαμε στ’ αλήθεια τυχεροί-

Kι έτσι περπατούμε προσεχτικά πολύ

Τα πόδια μας -μας είπαν -είναι κέρινα

Λυγίζουν εύκολα

Γι’ αυτό τα βήματά μας πρέπει να μιμούνται τον αέρα

Μάθαμε να ακροπατούμε

Οι ελιγμοί γίναν δεύτερη φύση μας

Και τώρα απολαμβάνουμε ασφάλεια

Καρπωνόμαστε τα άπειρα οφέλη

Της εγκρατούς κράσης μας

«Eμάς η νύχτα δε μας άγγιξε»

καυχιόμαστε

και τραγουδάμε

«Tην κόρη κανείς μας δεν είδε».

Kι αυτή μας αγκαλιάζει με το βλέμμα της

Κι αχνογελά

Γιατί το νιώθει πόσο αβάσταχτα αστείοι

Μπορούν οι άνθρωποι να γίνουν

Με τις άπειρες μάσκες τους

Και τα λόγια του αέρα.