άγρια ακτή

Ήτανε κάποτε μι’ ακτή

σ’ άγριο χορό

ατίθασα κι ονειρικά δοσμένη.


Χόρευε αλλόκοτους ρυθμούς

χαραγμένους σε βότσαλα μαύρα και στιλπνά

με χορευτές φιδίσιους

που ξέραν χρόνους μαγικούς να τιθασεύουν

ν’ αγγίζουνε τα σύγνεφα μ’ ένα τους σάλτο.


Χρόνια στην πλάτη τους αυτοί μετρούσαν χίλια

και η μιλιά τους μάγευε τις μουσικές

κρυφά αγνάντευε στους ουρανούς μαντέμια ατόφια.


Κι όταν σωπαίναν

ο λυγμός

ανάρια δέηση

πάνω απ’ της γης τα ναρκωμένα καλντερίμια απλωνόταν

στάλαζε δρόσο της ζωής και πείρα αιώνων.


Κι όταν αρχίζαν το χορό ,

κραυγές που στάζαν ουρανό

παίρναν το δρόμο

και ταξιδεύαν

κει που σιωπούσαν μυστικά καλά κρυμμένα


Και τρίζαν οι αρμοί της γης

με προσμονή κι απαντοχή.


Μα σαν ακούσανε του κόσμου οι γνωστικοί

πως κάπου υπάρχει μια ακτή βαθιά κρυμμένη

που’ χει βαλθεί του κόσμου την αέναη αταραξία να χαλάσει

πιάσαν σφυριά γιγάντια , καλούπια από πέτρα

και ζύγωσαν την άγρια ατίθαση ερωμένη

να τη στριμώξουν σε στεριά, στεριά να γίνει.


Και φτάσαν κάποτε εκεί

που τα κιτάπια των σοφών τους οδηγούσαν

μα είδαν μονάχα έρημο χαοτική ν’ απλώνεται μπροστά τους

με γύπες που ζυγιάζονταν σε κόκκους άμμου

και τους κοιτούσαν πίσω από μάτια κόκκινα

γεμάτα οργή`


φαίνεται δεν τους άφησε η τόση τους σοφία

να καταλάβουν

η άγρια ερωμένη

ποτέ δε θα’ δειχνε τους σπάνιους χορευτές της

σ’ ανθρώπους άκαπνους

σ’ ανθρώπους που δεν τόλμησαν ποτέ

το πόδι τους ν’ απλώσουν

σε χορού τα βήματα.

Σχόλια

Ο χρήστης Ψαράκης Κ. είπε…
εξαιρετικό και απρόσμενα αισιόδοξο , όπου η ομορφιά προστατεύει τον εαυτό της (επιτέλους)

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

επική ειρωνεία

Κράχτες

Νικολάι Σταβρόγκιν