σιωπή

Κάθε φορά που η προσμονή με καρφώνει στο κύμα
και μοιάζει απέθαντη η αγάπη
που μου μοίραν’ ο καιρός
έρχεται μι’ αναπνοή γεμάτη πάγο

κρύσταλλοι βρόχινοι αναπνέουν μέσα στη σκέψη της νυχτιάς
που απόμεινε νυχτιά
σα να τη μάγεψε το δείλι
σα να την κράτησε όμηρο μιας πίκρας παντοτινής.

Πούθε να γείρουμε;

Με ρώτησες

Κι έγειρα το κεφάλι νικημένη

Πια τίποτα δε μοιάζει αληθινό
Πέρα από τη σιωπή

Κι ίσως γι’ αυτό μοιάζουν να κλαίνε οι λέξεις μου
Κλάμα βουβό
Σαν το τραγούδι του πουλιού
Προτού αμετάκλητα σιωπήσει.

Σχόλια

Ο χρήστης Νimertis είπε…
όταν τίποτα πια δεν μοιάζει αληθινό παρά μονάχα η σιωπή, ίσως τούτη η ιερότητα να είναι η αρχή μιας νέας δράσης... εξαιρετικό...
Ο χρήστης ειρήνη είπε…
για μένα η μόνη δράση που επιτρέπει η εποχή μας είναι η προσωπική πορεία του καθενός από μας, η ατομική του ευθύνη.

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

επική ειρωνεία

Κράχτες

Νικολάι Σταβρόγκιν