κι ύστερα ήρθε η σιωπή

Κι ύστερα ήρθε η σιωπή
σφηνώθηκε στη νοτισμένη μνήμη σου
πότισε τις σκιές με σύγνεφα θρυμματισμένα
σε θραύσματα νιφάδες κάτασπρες.
Είχαν οι σκιές ζαρώσει στις γωνιές μιας θλίψης
που’ χε ντυθεί το άχρωμο.
Μα σαν τις τάισε το σύννεφο
αρχίσαν –λες- πνοή να παίρνουν
ζωή ν’ ανασαίνουν
ξεκολλήσαν απ’ τις άραχλες γωνιές
κι άρχισαν να τραγουδούν
με φρίκη κι αναγάλλια – λες- μαζί
το τραγούδι τους
το τραγούδι της σιωπής
το τραγούδι της θάλασσας.

Μυστικά προαιώνια αρχίσαν
ν’ ανασαίνουν μουσικές
χωράφια ατέλειωτα οργώνονταν
στο νου του ανθρώπου
κι ένα μικρό παιδί
που’ χε για πάντα κοιμηθεί
στις κόχες του μυαλού σου
άρχισε πάλι να γελά
με γέλιο μουσικό
κελαρυστό
ατόφιο.

« Μου μίλησε η θάλασσα .»
είπες και σώπασες.
Μα έχουν να λεν
αυτοί που σ’ είδαν καταπρόσωπο
πως η ματιά σου είχε πια μια λάμψη απόκοσμη
και τα δυο χείλη σου σφίγγονταν
σαν να’ σουνα στο χείλος της αβύσσου
και – προπαντός – σαν να το γνώριζες καλά
μες το πετσί σου.


25-7-2006

για σένα μοντεκρίστο

Σχόλια

Ο χρήστης Β.Σ. είπε…
τα σέβη μου
Ο χρήστης ειρήνη είπε…
να ' σαι καλά ..

τιμή μου το σχόλιό σου
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
ευχαριστω ειρηνη
ξεχωριστα ομορφο
Ο χρήστης Eleftheria είπε…
Yπέροχο...

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

επική ειρωνεία

Κράχτες

Νικολάι Σταβρόγκιν