παιδί μου

κάρφωσα τις λέξεις μου στο θυμό σου
να’ ρθεις να τις λυγίσεις μία μία
δίχως ψίχα να τις αφήσεις
όταν γυμνές από λυγμό και έγνοια θα αιωρούνται μες στην αίθουσα
κι εγώ θα σε κοιτώ
παιδί μου
με μάτια σκοτεινά γεμάτα φόβο

το φόβο πως σε μοίρανα
με σάλιο απ’ τη χολή μου
προτού σε φέρω σ’ αυτόν τον κόσμο
αθώο και γυμνό
παιδί μου

το φόβο πως σου κάρφωσα στα μάτια το λυγμό μου
την πρώτη κείνη τη στιγμή
που στύλωσα επάνω σου
περιδεές το βλέμμα
την πρώτη κείνη τη στιγμή
που τα ορφανά μου χέρια
απλώθηκαν στο άσπιλο και τρυφερό κορμί σου
να τ’ αγκαλιάσουν..

μα είμαι άνθρωπος παιδί μου
και σέρνομαι στης γης την κυρτωμένη πλάτη
δίχως μάτια να δω την πληγή μου
δίχως αφής το χάρισμα ν’ αγγίξω τη ματιά σου

και πώς να σου το δείξω
πως
σ’ όσες τροχιές κινδύνου κι αν ακροβατήσεις
όσο κι αν βίαια στεριώσεις τα πόδια στο χαμό
πάλι στη γη θα πέσεις
άνθρωπος κι εσύ
άχθος αρούρης..