Κ.Π.ΚΑΒΑΦΗΣ
ΤΡΩΕΣ
Είν’ οι προσπάθειές μας, των συφοριασμένων`
είν’ οι προσπάθειές μας σαν των Τρώων.
Κομμάτι κατορθώνουμε` κομμάτι
παίρνουμ’ επάνω μας` κι αρχίζουμε
να’ χουμε θάρρος και καλές ελπίδες.
Μα πάντα κάτι βγαίνει και μας σταματά.
Ο Αχιλλεύς στην τάφρον εμπροστά μας
βγαίνει και με φωνές μεγάλες μας τρομάζει.-
Είν’ οι προσπάθειές μας σαν των Τρώων.
Θαρρούμε πως με απόφασι και τόλμη
θ’ αλλάξουμε της τύχης την καταφορά,
κι έξω στεκόμεθα ν’ αγωνισθούμε.
Αλλ’ όταν η μεγάλη κρίσις έλθει,
η τόλμη κ’ η απόφασίς μας χάνονται`
ταράττεται η ψυχή μας, παραλύει`
κι ολόγυρα απ’ τα τείχη τρέχουμε
ζητώντας να γλυτώσουμε με την φυγή.
Όμως η πτώσις μας είναι βεβαία. Επάνω,
στα τείχη, άρχισεν ήδη ο θρήνος.
Των ημερών μας αναμνήσεις κλαιν κ’ αισθήματα.
Πικρά για μας ο Πρίαμος κ’ η Εκάβη κλαίνε.
Κ. Π. Καβάφης
Πόσες φορές δε σιγοψιθύρισα μέσα μου τους τελευταίους στίχους..
«πικρά για μας…»
Ο Καβάφης είναι μεγάλος, για μένα ο πιο μεγάλος ποιητής που γέννησε η Ελλάδα. Και τον γέννησε η Ελλάδα . Έσκυψε στην ιστορία της και την έκανε ποίηση. Έσκυψε στον Ποιητή της και συνάντησε τη σκέψη του εκεί βαθιά ,στην πιο μύχια ρίζα της ,που είναι και η πιο μύχια ρίζα της σκέψης και της γλώσσας αυτού του γνήσια υπερήφανου πολιτισμού, του αρχαιοελληνικού. Είδε με την οξυδέρκεια του Ποιητή την ουσία του ομηρικού έπους ,που είναι η τραγική σύλληψη του κόσμου . Γι’ αυτό και το ποίημα αυτό το ξεχωρίζω ..Δίνει το υπαρξιακό αδιέξοδο του ανθρώπου, όπως η Ιλιάδα το αποτύπωσε καίρια στη μοίρα του Έκτορα, ή του Πάτροκλου .
Μα το ποίημα που δίνει με τρόπο συγκλονιστικό την τραγικότητα του ανθρώπου είναι του Απόλλωνος η Απιστία.
ΑΠΙΣΤΙΑ
Σαν πάντρευαν την Θέτιδα με τον Πηλέα
σηκώθηκεν ο Απόλλων στο λαμπρό τραπέζι
του γάμου, και μακάρισε τους νεονύμφους
για τον βλαστό που θα’ βγαινε απ’ την ένωσί των.
Είπε` Ποτέ αυτόν αρρώστια δεν θ’ αγγίξει
και θα’ χει μακρυνή ζωή.- Αυτά σαν είπε,
η Θέτις χάρηκε πολύ, γιατί τα λόγια
του Απόλλωνος που γνώριζε από προφητείες
την φάνηκαν εγγύησις για το παιδί της.
Κι όταν μεγάλωνεν ο Αχιλλεύς, και ήταν
της Θεσσαλίας έπαινος η εμορφιά του,
η Θέτις του θεού τα λόγια ενθυμούνταν.
Αλλά μια μέρα ήλθαν γέροι με ειδήσεις,
κ’ είπαν τον σκοτωμό του Αχιλλέως στην Τροία.
Κ’ η Θέτις ξέσκιζε τα πορφυρά της ρούχα,
κ’ έβγαζεν από πάνω της και ξεπετούσε
στο χώμα τα βραχιόλια και τα δαχτυλίδια.
Και μες στον οδυρμό της τα παληά θυμήθη`
και ρώτησε τι έκαμνε ο σοφός Απόλλων,
πού γύριζεν ο ποιητής που στα τραπέζια
έξοχα ομιλεί, πού γύριζε ο προφήτης
όταν τον υιό της σκότωναν στα πρώτα νειάτα.
Κ’ οι γέροι την απήντησαν πως ο Απόλλων
αυτός ο ίδιος εκατέβηκε στην Τροία,
και με τους Τρώες σκότωσε τον Αχιλλέα.
Δεν ξέρω γιατί θυμήθηκα τον Αλεξανδρινό ποιητή σήμερα ειδικά. Ένα χαμόγελο θα’ θελα να του χαρίσω μέσα απ΄ την καρδιά μου για όσα πικρά χαμόγελα μου χάρισε με τα μεγάλα του ποιήματα.
Είν’ οι προσπάθειές μας, των συφοριασμένων`
είν’ οι προσπάθειές μας σαν των Τρώων.
Κομμάτι κατορθώνουμε` κομμάτι
παίρνουμ’ επάνω μας` κι αρχίζουμε
να’ χουμε θάρρος και καλές ελπίδες.
Μα πάντα κάτι βγαίνει και μας σταματά.
Ο Αχιλλεύς στην τάφρον εμπροστά μας
βγαίνει και με φωνές μεγάλες μας τρομάζει.-
Είν’ οι προσπάθειές μας σαν των Τρώων.
Θαρρούμε πως με απόφασι και τόλμη
θ’ αλλάξουμε της τύχης την καταφορά,
κι έξω στεκόμεθα ν’ αγωνισθούμε.
Αλλ’ όταν η μεγάλη κρίσις έλθει,
η τόλμη κ’ η απόφασίς μας χάνονται`
ταράττεται η ψυχή μας, παραλύει`
κι ολόγυρα απ’ τα τείχη τρέχουμε
ζητώντας να γλυτώσουμε με την φυγή.
Όμως η πτώσις μας είναι βεβαία. Επάνω,
στα τείχη, άρχισεν ήδη ο θρήνος.
Των ημερών μας αναμνήσεις κλαιν κ’ αισθήματα.
Πικρά για μας ο Πρίαμος κ’ η Εκάβη κλαίνε.
Κ. Π. Καβάφης
Πόσες φορές δε σιγοψιθύρισα μέσα μου τους τελευταίους στίχους..
«πικρά για μας…»
Ο Καβάφης είναι μεγάλος, για μένα ο πιο μεγάλος ποιητής που γέννησε η Ελλάδα. Και τον γέννησε η Ελλάδα . Έσκυψε στην ιστορία της και την έκανε ποίηση. Έσκυψε στον Ποιητή της και συνάντησε τη σκέψη του εκεί βαθιά ,στην πιο μύχια ρίζα της ,που είναι και η πιο μύχια ρίζα της σκέψης και της γλώσσας αυτού του γνήσια υπερήφανου πολιτισμού, του αρχαιοελληνικού. Είδε με την οξυδέρκεια του Ποιητή την ουσία του ομηρικού έπους ,που είναι η τραγική σύλληψη του κόσμου . Γι’ αυτό και το ποίημα αυτό το ξεχωρίζω ..Δίνει το υπαρξιακό αδιέξοδο του ανθρώπου, όπως η Ιλιάδα το αποτύπωσε καίρια στη μοίρα του Έκτορα, ή του Πάτροκλου .
Μα το ποίημα που δίνει με τρόπο συγκλονιστικό την τραγικότητα του ανθρώπου είναι του Απόλλωνος η Απιστία.
ΑΠΙΣΤΙΑ
Σαν πάντρευαν την Θέτιδα με τον Πηλέα
σηκώθηκεν ο Απόλλων στο λαμπρό τραπέζι
του γάμου, και μακάρισε τους νεονύμφους
για τον βλαστό που θα’ βγαινε απ’ την ένωσί των.
Είπε` Ποτέ αυτόν αρρώστια δεν θ’ αγγίξει
και θα’ χει μακρυνή ζωή.- Αυτά σαν είπε,
η Θέτις χάρηκε πολύ, γιατί τα λόγια
του Απόλλωνος που γνώριζε από προφητείες
την φάνηκαν εγγύησις για το παιδί της.
Κι όταν μεγάλωνεν ο Αχιλλεύς, και ήταν
της Θεσσαλίας έπαινος η εμορφιά του,
η Θέτις του θεού τα λόγια ενθυμούνταν.
Αλλά μια μέρα ήλθαν γέροι με ειδήσεις,
κ’ είπαν τον σκοτωμό του Αχιλλέως στην Τροία.
Κ’ η Θέτις ξέσκιζε τα πορφυρά της ρούχα,
κ’ έβγαζεν από πάνω της και ξεπετούσε
στο χώμα τα βραχιόλια και τα δαχτυλίδια.
Και μες στον οδυρμό της τα παληά θυμήθη`
και ρώτησε τι έκαμνε ο σοφός Απόλλων,
πού γύριζεν ο ποιητής που στα τραπέζια
έξοχα ομιλεί, πού γύριζε ο προφήτης
όταν τον υιό της σκότωναν στα πρώτα νειάτα.
Κ’ οι γέροι την απήντησαν πως ο Απόλλων
αυτός ο ίδιος εκατέβηκε στην Τροία,
και με τους Τρώες σκότωσε τον Αχιλλέα.
Δεν ξέρω γιατί θυμήθηκα τον Αλεξανδρινό ποιητή σήμερα ειδικά. Ένα χαμόγελο θα’ θελα να του χαρίσω μέσα απ΄ την καρδιά μου για όσα πικρά χαμόγελα μου χάρισε με τα μεγάλα του ποιήματα.
Σχόλια