της μνήμης γαϊτανάκι

Ανάσαινα
Μες στο κατάμεστο αμφιθέατρο
Με τα μάτια ανάστροφα στις κόχες τους.

Έτσι θα νιώθουν οι τυφλοί
Σκεφτόμουν
Και
Κοιτούσα ολόγυρα με ασθματική σιωπή.

Θέλω μ’ αυτό να πω
Πως η σιωπή μου έφευγε απ’ τα ολάσπρα μάτια μου
και χύνονταν ανάερα
στων άλλων τη βοή
τρυπούσε την οχληρή τους ανεμελιά
ίσια κατάβαθα στη ρίζα της.


Μα
τι να πω
που να μη μοιάζει κάλπικο
και τι να δώσω
που να μη μοιάζει αντάλλαγμα φριχτό
για μιας στιγμής το χάρισμα που μου’ δωσαν
να μη θωρώ.

Μονάχα κείνο το μουτράκι
που μου γελούσε πίσω απ’ τα μάτια της χαράς
να’ χα για λίγο μπρος μου
να του αποθέσω βελούδινα τη ματιά μου
να την αγγίξει μαγικά
άστρα φωτιάς ν’ ανάψουν
και να γενεί χορός η σκέψη μου
σ’ ένα ολάνθιστο
της μνήμης γαϊτανάκι.

Σχόλια

Ο χρήστης Ψαράκης Κ. είπε…
Μα
τι να πω
που να μη μοιάζει κάλπικο
---
τι κάνεις?
Ο χρήστης ειρήνη είπε…
Πού χάθηκες ποιητή των γκρεμών;
Ελπίζω να είσαι καλά και να απέχεις απ' το γράψιμο, επειδή δε σου αφήνει χρόνο η ζωή ..
Εγώ πάντως επισκέπτομαι τον καιάδα και περιμένω..
Ο χρήστης Χάρις είπε…
Ανάσα, όπως σιωπή.
Σαν να χάραξε μετά
κι οι φωνές έσβησαν.
θαρρώ περίμεναν
-άπνοες-
μια απόφασή σου...

Καλώς σε βρήκα
Ο χρήστης ειρήνη είπε…
καλώς σε βρήκα..
δύσκολο να κατακτήσει κάποιος την τέχνη της γόνιμης σιωπής ..

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

επική ειρωνεία

Κράχτες

Νικολάι Σταβρόγκιν