θέλει ζόρι ο χορός

«Αυτός που σ’ άγγιξε στο μέτωπο
Και κούνησε το δείχτη
Με ήχο συριγμού
Τινάζοντας τη γλώσσα
Ένα άγαλμα ήταν
Λιωμένο κύμα στις άκρες του νου σου.

Μην τον κοιτάς.

Αυτός που ακούμπησε τους ώμους σου
Μ΄ απανεμιά στη φωνή
Και σε χάιδεψε με πύρινα μάτια
Και σε φίλησε μ’ εικόνες ρωγμής
Δεν ήταν παρά μια σιωπηρή κουτοπόνηρη λέξη
Σφηνωμένη στο χείλος της σκέψης.

Μην την προφέρεις.

Ξέρεις καλά.
Κανείς δε θα’ ρθει να τη σβήσει
Όταν οι λάσπες του κενού θα σε κυκλώσουν
Και στα περίφοβα μάτια σου
Θα φλέγουνται οι καημοί μιας νιότης σπαταλημένης.»

Θέλει ζόρι ο χορός.

Κι αν πέρασε από δίπλα σου και σου’ τεινε το χέρι
Πλουμίσματα γεμάτο
Νερά κοχλάζοντα
Ορμητικούς χυμούς
Κανείς δε σου’ πε
Να φοβάσαι.

Έστεκες όμως παράμερα
Αποσβολωμένος
Κι ο χορός σε προσπερνούσε
Με ακκίσματα
Φιλήδονες φιγούρες
και γητειές.

Θέλει ζόρι ο χορός.
Μα σένα σ’ έπλασαν μ’ αέρα.

Το χέρι που σου’ τεινε
Δεν άγγιξες
Φοβόσουν μην καείς.
Βολέψου λοιπόν
Στη μιζέρια σου
Λούφαξε στη γωνιά σου.

Για σένα
Ο χορός δεν ήτανε..