δέηση

Έτσι κρυφά να σου μιλώ ψυχή μου
Έτσι καθάρια να μοχλεύω τις πληγές σου
Κι εσύ να γέρνεις το υγρό σου βλέμμα
Ίσια κατάβαθα στην κοίτη του δικού μου ποταμιού
Και να κρατάς στα μάτια σου λουλούδια του αγρού
Και θάλασσας ριπές και ουρανού ανεμώνες
να τις φυτεύεις μέσα μου
καρδιά μου
τα μάγια να μου λύσουν
και να το δυνηθώ να σε κοιτάξω

κι αυτή η χαράδρα που τώρα ασάλευτη φεγγίζει στο στεγνό σου μέτωπο
να γίνει μονοπάτι να βαδίσω τη σιωπή μου
και να γεμίσει ήχους γάργαρους
πουλιών κελαηδισμούς
αγέρα υπερήφανου στρωσίδι.