...

Αυτή η θάλασσα έγερνε μέσα μου ολάνθιστη
Με κατάπινε και με ξερνούσε
Κι έστελνα τη ματιά μου στον ουρανό
Που’ χασκε διάστερος στου ματιού μου την κόχη
Και σάλευαν όλα του βυθού τα πουλιά
Και με σηκώναν στα φτερά τους
Με ταξιδεύαν σε στυφά άλμης σοκάκια
Κι είχα στο στόμα μου
Γεύση ακριβή
Τη δίψα
Κι είχα στα χέρια μου
Ντύμα κρυφό το φόβο
Κι είχα στο νου μου
Κρατήρα βουβό
Τη λαχτάρα

Σχόλια

Ο χρήστης ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ είπε…
θάλασσα, στεριά και σώμα και ψυχή όμορφα μπερδεύονται και γίνονται λαχτάρα…

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

επική ειρωνεία

Κράχτες

Νικολάι Σταβρόγκιν