σάπιο

....χτες βράδυ είπα να ξαναπιάσω τον Οιδίποδα τύραννο.  Και σκέφτηκα πως όταν ο Σοφοκλής καταπιανόταν με το μύθο των Λαβδακιδών - πιθανώς το 428 π.Χ - η Αθήνα είχε ήδη μπει στην τροχιά του τέλους..  Ο Σοφοκλής θυμήθηκε τον Οιδίποδα και θέλησε να τον ζωντανέψει μπροστά στα μάτια των συμπολιτών του τότε ειδικά ,γιατί ένιωσε πως ο καθένας τους μπορούσε να ταυτιστεί μαζί του.. με έναν άνθρωπο που έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του σε μια πλάνη και τώρα καλείται να συμφιλιωθεί με την πτώση του...

... σας θυμίζει μήπως τίποτα αυτό;

1-11-2008 είχα ανεβάσει αυτό το ποίημα ..κι επειδή πιστεύω πως λέει πολλά για το σήμερα το ξαναθυμήθηκα.. 

το αφιερώνω σε όλους εμάς που  είμαστε τώρα εκεί γύρω στα σαράντα ...

Σε γελάσανε

Σου’ παν πως έρχονταν

Με όλη τη φαντασμαγορία

Ενός ακέραιου γεγονότος

Σε γελάσανε

Σου’ παν « περίμενε»

Και πρόσμενες κι εσύ τον ερχομό τους

Κρεμασμένος ανάποδα

Σ’ ένα κλήμα πλεγμένο στη σκόνη

Σκόνη κρυστάλλινη σιωπής

Τυλίγει σε

Κουκούλι κάτασπρο

Χρώμα κενού

Σου γελούσανε

Σε προσπερνούσαν

Και σου γνέφανε

Και συ

Ένας Οιδίποδας

Γυμνός από την πλάνη του

Τα μάτια σου αναζητάς

Απάτη να τα χρίσεις

Κρατημένος σφιχτά στο κουκούλι σου

Στην οργή σου

Βολικά αναπαμένος