καθήκον ποιητού



Είναι καιρός που επιδίδομαι σ’ αυτό στο παιγνίδι.
Παίρνω την άγραφη κόλλα και το πιο καλό μου μολύβι.
Και γράφω εξαρχής ολοστρόγγυλα γράμματα.
Τα καμαρώνω έτσι ως τ’ αραδιάζω στο άσπρο χαρτί.
Εγώ ο ποιητής των λέξεων
Των στρογγυλών φωτεινών οραμάτων
Με τάξη και χάρη συνταιριασμένων
Καμαρώνω.

Μουτζούρα καμία
Αστοχία καμία
Αλήθεια καμία.

Μονάχα στρογγυλά, καθαρά, τακτοποιημένα γράμματα.

Ποιήματα καθώς πρέπει.

Έτσι ως ταιριάζει
Στους σκάρτους καιρούς μας.

Σχόλια

Ο χρήστης Ανταίος είπε…
Χμ...να τολμήσω να πω, και στις ελαττωματικές ψυχές;;
Ο χρήστης ~reflection~ είπε…
Θα έρθει ο Καιρός που θα σπάσουν οι καθρέφτες
και θα ζωντανέψουν ξανά
ολοι οι καταραμένοι...

Εκείνοι που δίδαξαν πώς η Ποίηση μεταγγίΖεται ΖΩΗ....

Φιλί...
Ο χρήστης Νimertis είπε…
ίσως γιατί η αλήθεια δεν αντέχεται...

όχι τόσο να την σκέφτεσαι

μα να την διαβάζεις κιόλας...


Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

επική ειρωνεία

Κράχτες

Νικολάι Σταβρόγκιν