Ποιητής : αυτός ο ξένος

Ο ξένος με το παράξενο όνομα “Χριστιανός” που πηγαίνει να τον φιλοξενήσει η οικογένεια του φίλου.

“ Η μοίρα του ξένου σέρνεται από τον φίλο”.

“ Όλοι τον χρησιμοποιούν μ΄εκείνο το τυραννισμένο πάθος που είναι προορισμένο για ειδικούς ανθρώπους κι ο ξένος με μια απελπισμένη καρτερία έγινε ο άνθρωπος κι ο τρομαχτικός εαυτός του καθενός.”

“ Ζουν απ ' αυτόν”.

Ο ξένος θα μπορούσε να είναι ο ποιητής με το βλέμμα του να καρφώνεται αμείλικτο στην όψη των ανθρώπων που στοιβάζονται γύρω του. Ο ποιητής που κουβαλά από παιδί την προίκα της ενόρασης ως μια βαθιά αναπηρία, ένα κεντρί που τον καρφώνει με τις ασθματικές ανάσες όλων των ανθρώπων που συναντά στο διάβα του.

Το δέρμα του ποιητή είναι διάφανο . Ο πόνος τον τρώει λίγο λίγο μέχρι που τον αφήνει δίχως σάρκα. Όλη του τη σάρκα τη βάζει στους στίχους του και την προσφέρει βορά στα αχόρταγα νύχια των ανθρώπων. Και πώς θα ζήσει δίχως σάρκα;

“ Τι ποταποί θα είστε αν δεν παραδέχεστε πόσο βαθειά με τι ελικρίνεια σας μοίρασα τη ζωή μου κι όλοι σας θα έχετε να αποκαλύψετε για μένα που σας μοίρασα ό,τι πιο ζωντανό κι ό,τι πιο βασανισμένο είχα.”

Το τέλος του ξένου είναι η τελετή όπου τον κατασπαράσσουν ζωντανό και οδηγείται στον θάνατο.

Και την ίδια ώρα που πεθαίνει, ο θεός της αγάπης σκύβει επάνω του πολύ αργά για να τον αντικρίσει.

“ Ήρθε.. Γύρνα δες”

Του φωνάζει η Τεγκνάντε η γυναίκα με την αισθησιακή καλοσύνη που λίγο πριν τον είχε οδηγήσει πρώτη στο τέλος.

...........

( σκόρπιες σκέψεις πάνω στον Γιατρό Ινεότη του Γιώργου Χειμωνά )