ο συγγραφέας Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης γράφει για τα γυάλινα μάτια των ψαριών

Τα γυάλινα μάτια...

Εξ ανάγκης και επιλογής ολιγόστιχο το σχόλιό μου για "Τα γυάλινα μάτια των ψαριών", αφού ούτε έχω ούτε ξέρω ούτε χρειάζεται να πω κάτι παραπάνω από αυτό: ότι εδώ πηγάζει κρυστάλλινος ο λόγος ο ποιητικός. Και αυτό ως προς την αναγνωστική πράξη πάει να πει παγωμένα ντουζ του μυαλού στους πρόωρους καύσωνες, που έχουν αρχίσει να μας σφίγγουν. 
Ξεχωρίζω τον "Μοναχικό σκαντζόχοιρο" με τα αγκάθια του να φυτρώνουν προς τα μέσα, το "Άτιτλο", που εξαπολύει ριπές τον φλύαρο στόμφο του, το "Θεέ", που κανακεύει με ψέμα τα μωρά-παιδιά του, το "Όνειρο Θερσίτη", που κραυγάζει σιωπηρά αντιπολεμικούς θούριους, το "Πενθέας" με τα μέλη του τεμαχισμένου πτώματος να πιάνουν κουβέντα μεταξύ τους και τη "Συνήχηση" με το βουβό κλάμα του πατέρα να ψιχαλίζει ομίχλη κάταχνη. 

Τα γυάλινα μάτια των ψαριών προχωράνε ό,τι ξεκίνησε η Ειρήνη Παραδεισανού με τηΡητορική Ένδεια. Όπου ο ποιητικός λόγος ενδύεται το προσωπείο του αρχαίου μύθου, αξιοποιεί τους συμβολισμούς και συνομιλεί με τα πιο σιωπηλά πρόσωπά του προκειμένου να αναγνωρίσει, να ερμηνεύσει και να αποκαθηλώσει τους σημερινούς μύθους, ενόσω σε μια παράλληλη διαδρομή του ανασκάφτει τα ενδότερα της αγωνίας και του εγώ και του εμείς.

Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης

πρώτη δημοσίευση εδώ http://ixnilasies.blogspot.gr/2016/03/blog-post_11.html