Ιωάννα Καρυστιάνη

Τη γνώρισα προχθές. Η πρώτη της κουβέντα, όταν της έδωσα το χέρι.
" Έχεις κινηματογραφικό πρόσωπο. " Και με κάρφωσε με τα τεράστια ,υγρά ,υπέροχα μάτια της.

Μετά ανέβηκε στην εξέδρα του Πολύκεντρου να μιλήσει.

Ο λόγος της χειμαρρώδης, εκρηκτικός, απροσποίητος, μα παράλληλα έβγαζε μια θαλπωρή και μια αυθεντική συγκίνηση. Το τρέμουλο στη φωνή της, όταν μιλούσε για τον τόπο της, τον τόπο μας , την Κρήτη.

Στις ερωτήσεις που ακολούθησαν, η ανταπόκρισή της άμεση , κοφτή. Λες και ήθελε να ξεκαθαρίσει εξαρχής πως δεν υπάρχει χώρος για ψευτιά στη ζωή της , για προσποίηση, για κάλπικα λόγια. Μα μετά, κοίταζε πάλι πέρα, αγέρωχα και αφηνόταν στα λόγια της, στο μέσα της, αυτό που μοιραζόταν γενναιόδωρα μαζί μας.

Έχω την εικόνα της ακόμη μέσα μου τώρα που διαβάζω το Φαράγγι, το τελευταίο της βιβλίο.

Και σκέφτομαι πως αυτή η αμεσότητα, η αδήριτη ειλικρίνεια, η καθαρότητά της βγαίνει και στα βιβλία της.

Κι αν είναι κάτι που αναζητώ τώρα πια στα βιβλία είναι τουλάχιστον αυτό. Η σφραγίδα του αυθεντικού.
..........

( Αυτά τα είχα γράψει τον Φεβρουάριο. Λίγες μέρες μετά της έστειλα τα γυάλινα μάτια των ψαριών. Δεν ήθελα να γίνομαι φορτική και δεν την πήρα ποτέ τηλέφωνο να τη ρωτήσω αν το έλαβε το βιβλίο. Δυο μέρες πριν με πήρε εκείνη . Μου μίλησε για το βιβλίο με λόγια που κρατάω μέσα μου σαν φυλαχτό. )