Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Φεβρουάριος, 2019

Στη φλέβα της πέτρας

Εικόνα

Στη φλέβα της ποίησης, Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης

Γλείφει πληγές τούτη η γραφή. Πρώτα δείχνει τα τραύματά της κι ύστερα σκύβει μονάχη της και τα περιθάλπει. Σαν το παρατημένο σκυλί στην άκρη του δρόμου. Γιατί εδώ η ποίηση κατεβαίνει στην άκρη του δρόμου. Σέρνεται τραυματισμένη, φέροντας στις πλάτες της το υποκείμενό της, κουβαλώντας τον κόσμο της. Και αν στις προηγούμενες συλλογές («Ρητορική ένδεια», Βακχικόν, 2013, «Τα Γυάλινα μάτια των ψαριών», Βακχικόν, 2016) τυλιγόταν συχνά με τον επίδεσμο του αρχαίου μύθου, τώρα προτιμά την ευθύβολη αποκάλυψη. Πιο σίγουρη η Παραδεισανού για τον εαυτό της, πιο έμπειρη στη χρήση των εκφραστικών της μέσων, μπορεί πλέον να μιλάει για το παρόν χωρίς να προσφεύγει στις αλληγορίες του παρελθόντος. Οπότε ο ήδη γνωστός ποιητικός της χώρος, αποκαλύπτεται ακόμη καθαρότερα, κατοικημένος από τη μοναξιά, την έλλειψη επικοινωνίας, την οδύνη, την απόγνωση και το πείσμα. Το ποιητικό υποκείμενο νιώθει να συντρίβεται μέσα σε ένα εχθρικό περιβάλλον που το κυκλώνει απειλητικά και το υποβάλλει σταθερά στη διαδικασ

χειρόγραφα ορνιθοσκαλίσματα μιας βυθισμένης Κυριακής

Ο Αριστοτέλης μισούσε το άπειρο και αρνούνταν την ύπαρξη του μάταιου. Ο Πλάτωνας έκαψε τα ποιήματά του και μίσησε τον Όμηρο. Τον έδιωξε από την Πολιτεία του. Πού να' ξεραν κι οι δυο τους, που πάσχισαν να κατατάξουν κάπου το παράλογο, να ταξινομήσουν το χάος, να δώσουν όνομα στο άμορφο σκοτάδι, πως ο Όμηρος βρήκε ανάπαυση στην επίγνωση του μάταιου. Ο Όμηρος είδε κατάματα αυτό που οι δυο φιλόσοφοι δε θέλαν να δουν. Ο ποιητής νικά το φόβο με το μόνο όπλο που του δόθηκε την απόλυτη παράδοσή του σ' αυτόν ρίχνεται ανίσχυρος στα πόδια του φόβου του γυμνός από κάθε αυταπάτη ακόμη και την πιο βολική, ότι μπορεί να υπάρξει άνθρωπος χωρίς αυταπάτες Αγαπητοί μου συνταξιδευτές στην πλάνη Δεν υπάρχει ποιητής που να μη μίσησε τα φτωχά και πλανημένα ποιήματά του ....