χειρόγραφα ορνιθοσκαλίσματα μιας βυθισμένης Κυριακής

Ο Αριστοτέλης μισούσε το άπειρο και αρνούνταν την ύπαρξη του μάταιου.
Ο Πλάτωνας έκαψε τα ποιήματά του και μίσησε τον Όμηρο. Τον έδιωξε από την Πολιτεία του.
Πού να' ξεραν κι οι δυο τους, που πάσχισαν να κατατάξουν κάπου το παράλογο, να ταξινομήσουν το χάος, να δώσουν όνομα στο άμορφο σκοτάδι, πως ο Όμηρος βρήκε ανάπαυση στην επίγνωση του μάταιου.

Ο Όμηρος είδε κατάματα αυτό που οι δυο φιλόσοφοι δε θέλαν να δουν.

Ο ποιητής νικά το φόβο
με το μόνο όπλο που του δόθηκε
την απόλυτη παράδοσή του σ' αυτόν
ρίχνεται ανίσχυρος στα πόδια του φόβου του
γυμνός από κάθε αυταπάτη
ακόμη και την πιο βολική,
ότι μπορεί να υπάρξει άνθρωπος χωρίς αυταπάτες

Αγαπητοί μου συνταξιδευτές στην πλάνη

Δεν υπάρχει ποιητής
που να μη μίσησε
τα φτωχά και πλανημένα
ποιήματά του

....