στη χώρα του ποτέ

Κάθε χρόνο ξεκινάω με την ίδια αγωνία. Ο φόβος μου είναι μήπως ξεχάσω και ξεχαστώ. Μήπως μπω στη σχολική αίθουσα με τους ώμους σκυφτούς και το βλέμμα νεκρό. Και τότε τι θα δώσω σ' αυτά τα μάτια που με κοιτούν ή αποφεύγουν να με κοιτάξουν; Τι έχω άλλο να τους δώσω; Και κάθε χρόνο, τέτοια μέρα, αυτά τα μάτια τους που με κοιτούν μ' εμπιστοσύνη με βγάζουν στ' ανοιχτά. Δεν το ξέρουν τα ίδια. Δεν μπορούν να το νιώσουν ότι από αυτά μαθαίνω. Ότι αυτά μου δίνουν το φως. Μόνο όποιος έχει μπει σε τάξη, μπορεί να το καταλάβει αυτό που λέω. Ότι, αν λείπει ο παιδαγωγικός έρωτας, μάθημα δε γίνεται.
Ο έρωτας όμως, μπορεί ποτέ να είναι εύκολη υπόθεση;
Ε όχι , αγαπητοί μου, που ουρλιάζετε την αδυναμία σας να νιώσετε μέσα από βαρύγδουπες κι αυτάρεσκες κοινοτοπίες. Ξέρετε τι θα πει έρωτας; Θα πει να δίνεσαι. Να ξεχνάς εκείνη την ώρα το σώμα σου. Να ξεχνάς τους γήινους ρόλους σου. Γιατί εκεί είσαι ο Πήτερ Παν στη χώρα του ποτέ. Στη χώρα όπου όλα είναι εφικτά.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

επική ειρωνεία

Κράχτες

Νικολάι Σταβρόγκιν