κινητό παλιάς κοπής

Έχω ένα κινητό τηλέφωνο παλιάς κοπής. Τόσο παλιάς, που δεν έχει τη ρύθμιση ούτε φωτογραφίες να βγάζει. Μου αρέσει το σκούρο μπορντώ χρώμα του και η ιδιότητα που διαθέτει, κάθε φορά που πέφτει από τα χέρια μου ( δηλαδή σχεδόν δέκα φορές τη μέρα ) να διαλύεται και να επανασυντίθεται πανεύκολα. Είναι μια ιεροτελεστία πλέον αυτή. Να χάνω το τηλέφωνο μέσα στο σπίτι, να παίρνω από το σταθερό για να το εντοπίσω, εκτός αν βρίσκεται σε κανένα συρτάρι ( μου συνέβη να το παρατήσω στο συρτάρι με τα μαχαιροπίρουνα ) , να το βρίσκω και μετά να μου πέφτει από τα χέρια, να διαλύεται αλλά ποτέ να μην πεθαίνει οριστικά. Μου έχει συμβεί να χάσω το κάλυμμα της μπαταρίας του στη θάλασσα. Είπα τότε ότι ήρθε η ώρα να αγοράσω καινούριο. Αλλά δυο μέρες μετά που πήγα με τον μικρό μου γιο στην ίδια παραλία, εκεί που παρκάρω το αυτοκίνητο, βλέπω κάτι να γυαλίζει. Ήταν το σκούρο μπορντώ κάλυμμα χωμένο στο χώμα και πατημένο από τα αυτοκίνητα. Το πήρα σπίτι, το καθάρισα και επανασυναρμολόγησα το κινητό. Μια χαρά δουλεύει, έχω να σας πω.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

επική ειρωνεία

Κράχτες

Νικολάι Σταβρόγκιν