Θόδωρος Μπασιάκος

Ακούω τη μουσική που εμπνεύστηκε ο μαθητής μου Χρήστος Κατσίδης από δέκα ποιήματα του τελευταίου βιβλίου . Στο πιάνο ο ίδιος και σε δυο κομμάτια στο τσέλο ο Μάνος Ασαριωτάκης. Τους θυμάμαι και τους δυο μαθητούδια της β' Γυμνασίου στο μάθημα της Ιλιάδας. Και οι δύο τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους μα και προικισμένοι με αυτό το ιδιαίτερο βλέμμα που παρεξηγείται από τους σχολαστικούς δοκησίσοφους. Θυμάμαι τον Μάνο, στο θρανίο του δίπλα στο παράθυρο, να κοιτάει έξω και να μου δείχνει με κάθε δυνατό τρόπο ότι είναι αλλού.  Θυμάμαι τον Χρήστο με τη λαχτάρα του για το θέατρο και τη μουσική.
Τους ακούω και διαβάζω το τελευταίο ποίημα του ποιητή Θόδωρου Μπασιάκου .

Σκέφτομαι πως ο Μπασιάκ
αν άκουγε τη μουσική του Χρήστου
θα χαμογελούσε
και θα ύψωνε τα δυο του χέρια
στο σήμα της νίκης.
Υπάρχει κάτι άπιαστο στην τέχνη.
Είναι αυτή η πνοή που δεν μπορεί να νικήσει ούτε ο θάνατος.