παρείσακτη

γράφει ο Κωνσταντίνος Κωστέας  Δικαιολογώντας τον τίτλο  Ρητορική ένδεια  (εκδ. Βακχικόν) της πρώτης ποιητικής της συλλογής, η Ειρήνη Παραδεισανού εκμυστηρεύεται: «Με δυσκόλευε η τέχνη της επικοινωνίας. Ίσως γι’ αυτό στράφηκα στην ποίηση. Για να βρω λόγια να μιλήσω την πέτρα που είχα μέσα μου». Ταμένη στα κελεύσματα του Camus και του Orwell, πασχίζει να φέρει στο φως της δική της καλά κρυμμένη αλήθεια. Ξεφλουδίζοντας τις άπειρες στρώσεις από το βαθιά ριζωμένο κρεμμύδι, πορεύεται στη δίνη των κυμάτων ατενίζοντας την καταχνιά με τη συλλογή  Τα γυάλινα μάτια των ψαριών  (εκδ. Βακχικόν). Δίνοντας φωνή στις υπαρξιακές, μεταφυσικές και κοινωνικές της ανησυχίες, δεν διστάζει να καταγγείλει. Έπεα πτερόεντα την κατακλύζουν μα δεν την συγκινούν:   Όλοι εσείς που φλυαρείτε ασύδοτα στα κουρασμένα αφτιά μου Σκεφτήκατε έστω για μια στιγμή το μάταιο του πράγματος; Έχοντας δοκιμαστεί στον ποιητικό λόγο, η Παραδεισανού επιστρέφει για να απευθυνθεί με 24 π...

Εξόριστε Ποιητή, στον αιώνα σου, λέγε, τι βλέπεις; γράφει ο Αντώνης Καρτσάκης Μέσα σε δύσκολους καιρούς, εξαίσια ποιήματα. Όπως τα γοητευτικά άνθη ή τα χυμώδη φρούτα του Matisse, μέσα στη φρίκη του πολέμου, στα χρόνια του Μπούχενβαλδ και του Άουσβιτς, «λες και το θαύμα της ζωής βρήκε τον τρόπο να συσπειρωθεί μέσα τους για πάντα», όπως παρατηρεί ο Ελύτης. Τέσσερις οι ποιητικές συλλογές:  Με άλλο βλέμμα  (Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ),  Η Σφίγγα έστειλε email  (Δημήτρης Περοδασκαλάκης),  Στη φλέβα της πέτρας  (Ειρήνη Παραδεισανού),  Επιτάφιος Ψίθυρος  (Γιώργος Πλατανάκης). Ολίγο φως και μακρινό σε μέγα σκότος κι έρμο. Τέσσερα βιβλία ευαισθησίας και ποιητικού στοχασμού, που μας βοηθούν να διαβάσουμε καλύτερα τον κόσμο μας. Τέσσερις ευσύνοπτες συνθέσεις με κέντρο τον άνθρωπο, την ελευθερία, τον έρωτα, τη χαρά, αλλά και τις αντίρροπες δυνάμεις τους, τη φθορά, το κακό, την τυφλότητα, την αγριότητα. «Των ποιητών λοιπόν το βλέμμα είν’ οξύτερον» και η ...

Γλείφει πληγές τούτη η γραφή. Πρώτα δείχνει τα τραύματά της κι ύστερα σκύβει μονάχη της και τα περιθάλπει. Σαν το παρατημένο σκυλί στην άκρη του δρόμου. Γιατί εδώ η ποίηση κατεβαίνει στην άκρη του δρόμου. Σέρνεται τραυματισμένη, φέροντας στις πλάτες της το υποκείμενό της, κουβαλώντας τον κόσμο της. Και αν στις προηγούμενες συλλογές («Ρητορική ένδεια», Βακχικόν, 2013, «Τα Γυάλινα μάτια των ψαριών», Βακχικόν, 2016) τυλιγόταν συχνά με τον επίδεσμο του αρχαίου μύθου, τώρα προτιμά την ευθύβολη αποκάλυψη. Πιο σίγουρη η Παραδεισανού για τον εαυτό της, πιο έμπειρη στη χρήση των εκφραστικών της μέσων, μπορεί πλέον να μιλάει για το παρόν χωρίς να προσφεύγει στις αλληγορίες του παρελθόντος. Οπότε ο ήδη γνωστός ποιητικός της χώρος, αποκαλύπτεται ακόμη καθαρότερα, κατοικημένος από τη μοναξιά, την έλλειψη επικοινωνίας, την οδύνη, την απόγνωση και το πείσμα. Το ποιητικό υποκείμενο νιώθει να συντρίβεται μέσα σε ένα εχθρικό περιβάλλον που το κυκλώνει απειλητικά και το υποβάλλει σταθερά στη διαδικασ...

Ο Αριστοτέλης μισούσε το άπειρο και αρνούνταν την ύπαρξη του μάταιου. Ο Πλάτωνας έκαψε τα ποιήματά του και μίσησε τον Όμηρο. Τον έδιωξε από την Πολιτεία του. Πού να' ξεραν κι οι δυο τους, που πάσχισαν να κατατάξουν κάπου το παράλογο, να ταξινομήσουν το χάος, να δώσουν όνομα στο άμορφο σκοτάδι, πως ο Όμηρος βρήκε ανάπαυση στην επίγνωση του μάταιου. Ο Όμηρος είδε κατάματα αυτό που οι δυο φιλόσοφοι δε θέλαν να δουν. Ο ποιητής νικά το φόβο με το μόνο όπλο που του δόθηκε την απόλυτη παράδοσή του σ' αυτόν ρίχνεται ανίσχυρος στα πόδια του φόβου του γυμνός από κάθε αυταπάτη ακόμη και την πιο βολική, ότι μπορεί να υπάρξει άνθρωπος χωρίς αυταπάτες Αγαπητοί μου συνταξιδευτές στην πλάνη Δεν υπάρχει ποιητής που να μη μίσησε τα φτωχά και πλανημένα ποιήματά του ....

Χθες βράδυ, οδηγούσα και νόμιζα πως άκουγα Δεύτερο πρόγραμμα και ακούω έναν τύπο να ξερνάει ρατσισμό και νόμιζα πως άκουγα Δεύτερο και ανεβάζω την ένταση του ήχου γιατί είμαι και λίγο μάλλον πολύ βαρήκοη και ακούω τον τύπο να επαναλαμβάνει " δεν έχω τίποτα με τους ανθρώπους, εγώ ακραίος δεν είμαι αλλά.. " και να ακολουθεί ο οχετός μετά από το αλλά .. και να νομίζω πως ακούω Δεύτερο και μετά να συνειδητοποιώ πως μπλέχτηκαν τα ερτζιανά και ακούω έναν ακροατή που ξερνούσε ρατσιστικά στερεότυπα σε εκπομπή που έδινε το λόγο στους ακροατές και συνειδητοποιώ τότε ότι δεν άκουγα δεύτερο και συντονίζομαι στο Δεύτερο και ακούω την παρήγορη φωνή του Νίκου Αϊβαλή να διαβάζει ποίηση μα και πάλι παρηγοριά δεν μπορούσα να βρω γιατί το ξέρω πια πως το θηρίο ξύπνησε κι εγώ μοιάζω στρουθοκάμηλος που χώνει το κεφάλι στην άμμο και βαυκαλίζεται πως όλα βαίνουν καλώς και αυτοί είναι οι ρατσιστές κι εγώ είμαι η άλλη και αυτοί είναι οι φασίστες εγώ είμαι η άλλη και αυτό μέχρι το τέλος του κόσμο...

Είναι κάποιοι άνθρωποι που στις ευχές στέκουν σιωπηλά αμήχανοι και δεν ξέρουν τι ν' απαντήσουν. Δεν είναι που δεν πιστεύουν στα θαύματα. Είναι που ζουν δυο ζωές. Μία εδώ και την άλλη την αληθινή, μέσα τους. Και δε θέλουν αυτήν την άλλη, την αληθινή, να τη δείξουν. Την είχαν αυτήν την ιδιοτροπία από παιδιά. Είναι αυτά τα παιδιά που τα βλέπεις στις φωτογραφίες να σκυθρωπιάζουν. Ειδικά όταν αυτές είναι τραβηγμένες σε τραπέζι γιορτινό. Μην τους ξεσυνερίζεστε  🙃