βέβηλοι

Βγήκανε πάλι ανατόμοι με νυστέρια
Και σκύψαν βέβηλοι στης Ποίησης το σώμα
Να το σκυλέψουν

Βγήκανε πάλι τιμητές με τα τεφτέρια
Και σμίξαν άγριοι το βλέμμα σ’ ένα πτώμα
Να γνωματεύσουν

Κι ο ποιητής στέκει πιο πέρα
Κρατά στο χέρι την οργή του και την πένα
Κρατά στην όψη τη σιωπή και τον καημό

Και τραγουδά μονάχος

Θλιμμένος τροβαδούρος
Μονάχος Δον-Κιχώτης
Δίχως ούτε αυτούς τους ανεμόμυλους
Με τα κουρελιασμένα τους φτερά
Δίχως κοντάρι
Δίχως Σάντσο

Μονάχα μ’ ένα πικραμένο βλέμμα
Και τον Καβάφη να ουρλιάζει ρυθμικά
Την άθλια ειμαρμένη
Των ερινύων τα βήματα
Του Απόλλωνος την Απιστία.

για τον μοντεκρίστο

Σχόλια

Ο χρήστης Ψαράκης Κ. είπε…
μου αρέσει το κλασικότροπο αυτό ύφος.
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
κι ήθελα να σου γράψω εγώ ένα...
με πρόλαβες κι ήταν μια όμορφη έκπληξη!
venceremos Ρηνιώ:)
να κεράσω κι εγώ κάτι, απ' τα μέρη σας μάλιστα

http://www.youtube.com/watch?v=oYxc-uHZqsw

montekristo

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

επική ειρωνεία

Κράχτες

Νικολάι Σταβρόγκιν