πένθους εραστής

Θα’ ρθούν
Τρικυμισμένα θα μιλούν
Λόγια στυφά θ’ αγρεύουν
Φύλλα
Σ’ ένα Φθινόπωρο κραυγής.

Θα τα σωριάζουν μυστικά
Στο βυθό τους
Τακτικά προπαντός
Ένα ένα
Σαν να φυλλομετρούν ένα σκοτάδι σύννεφο.

Θα’ ναι το δέρμα τους πετσί σκληρό
Τα πόδια τους λιγνά
Το βλέμμα αιματόχτιστο.

Κι εσύ
Μια ακίδα στη φτέρνα τους
Με τα χαζόγελά σου
Και με τις εθελούσιες τσιριμόνιες.

Σχόλια

Ο χρήστης γιωργος είπε…
Ειναι και γαμω τα ποιηματα.ο ρεαλισμος που αναδυει ,εκφραζει απολυτα το τελευταιο αδιεξοδο που μου εχει προκυψει.ελπιζω καποια στιγμη να βρω καποια λυση αν και φανταζει αρκετα δυσκολο.θα δουμε.
Ο χρήστης Νimertis είπε…
ό,τι καλύτερο έχω διαβάσει το τελευταίο καιρό...

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

επική ειρωνεία

Κράχτες

Νικολάι Σταβρόγκιν