αφελής προσδοκία

Κορμός που βύθισε στη γη
Τα μαύρα νύχια
Ρίζες κραυγές
Σε πέτρινο βάθος.

Κορμός φλεγόμενος
Πουλιά ξαρμάτωτα
Τον κυκλοφέρνουν
Σύναξη στάχτη
Στο ουράνιο γλαυκό.

Εγώ μετέωρη
Τα μάτια σ’ έκσταση βουβή
Στο πιο απάτητο κλαρί
Ψηλά πολύ
Κοντά – θαρρείς – στο μάτι του Θεού
Στυλώνω την αναπνοή μου
Στης στιγμής το τρεμάμενο δάκρυ
Μην κυλήσει στης φλόγας το χείλι.

Έχω ακόμη την αφέλεια να πιστεύω
Πως κάποια απ’ τις μάταιες λέξεις μου
Θα φτάσει
- προσπερνώντας τις μαυλιστικές
κόκκινες γλώσσες-
στα βάθη της γης
στης ρίζας το μαύρο νερό
στου καιρού το αιώνιο υφάδι.

Σχόλια

Ο χρήστης Νimertis είπε…
ο λόγος σου πάντα οξικό οξύ... οι αναρτήσεις σου σπάνιες όπως όλα τα ατίμητα αυτού του μάταιου κόσμου... ένα ενδιαφέρον φθινόπωρο να έχεις φίλη...
Ο χρήστης ειρήνη είπε…
να' σαι καλά ..
σ' ευχαριστώ μέσα απ' την καρδιά μου.
Ο χρήστης Ψαράκης Κ. είπε…
Έχω ακόμη την αφέλεια να πιστεύω
Πως κάποια απ’ τις μάταιες λέξεις μου
Θα φτάσει
- προσπερνώντας τις μαυλιστικές
κόκκινες γλώσσες-
στα βάθη της γης
στης ρίζας το μαύρο νερό
στου καιρού το αιώνιο υφάδι.

και γώ.
χαίρομαι που σε διαβάζω
Ο χρήστης ειρήνη είπε…
με τιμάς Κωστή ..
Ο χρήστης Τατιάνα Καρύδη είπε…
"..Κορμός που βύθισε στη γη
Τα μαύρα νύχια
Ρίζες κραυγές
Σε πέτρινο βάθος.."
Το βρίσκω καταλυτικό όσο και σπαρακτικό..
Μ ερέσει πολύ η γραφή σου.
Ο χρήστης ειρήνη είπε…
σ'ευχαριστώ Ρεγγίνα ..

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

επική ειρωνεία

Κράχτες

Νικολάι Σταβρόγκιν