ίνες χωμάτινες

Μη με αρνείσαι θάλασσα
Κραυγάζει ο ποιητής
Στιγμές γονατιστός στην αρμύρα της
Σχίζει τα πουκάμισα του δέρματός του
Θυσία τα προσφέρει στη βοή της

Κι ύστερα βγαίνει μουσκεμένος απ’ τη δίνη της
Γράφει σε κύκλους τη σιωπή του
Σκάφτει χαντάκια και τη θάβει
Να’ ρθει κάποτε
Να δέσει τις φλέβες του
Να τις ισιώσει
Να μη φουσκώνουν ποτάμια αίμα τα μάτια του
Να ξαστερώσει η μιλιά του
Να μιλήσει.

Μάταιος κόπος.

Σχόλια

Ο χρήστης ~reflection~ είπε…
Κι όμως με τον Πνιγμό δενει το Καραβι του στοΛιμάνι της Χερσαίας Γης του Στίχου
και πιο πολύ η Θάλασσα τον θέλει δεμένο
παρα η Ζωή,
γιατί όταν την Οργώνει
το Πάθος του στοιχειώνει τα Κύματα
και αν η Θαλασσα Ερωτευεί
οι παλίρροιες δε χωρούν στα Σύμπαντα.....



Σε φιλώ...
Ο χρήστης Eυαγγελία είπε…
Πολυ ομορφο!

Καλο Σβκ να 'χεις.

:)

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

επική ειρωνεία

Κράχτες

Νικολάι Σταβρόγκιν