κάθαρση
Κειτότανε κατάσαρκα στην άμμο
Λίγο πιο πάνω σύγνεφα φωτιάς
Ο ήλιος
Λίγο πιο κει κοχύλια αρμύρα
Γούβες αλάτι π’ άσπριζε στις άκρες
Ίσια να φαίνεται η λαχτάρα
Να πάρει τ’ αλάτι στις χούφτες της
Να βάψει λευκές τις ρυτίδες που σκάβουν τα χέρια της
Κι ύστερα να τ’ αφήσει να ρέει
Απ’ τις μισάνοιχτες άκριες των δαχτυλιών της
Να βλέπει τ’ αψύ άρωμά του με τα μάτια
Κι έπειτα
Να φέρει τις χούφτες στο πρόσωπο
Ν’ αναπνεύσει αρμύρα
μέχρι τον πόνο
Εκεί λίγο πιο πίσω απ’ τη λιγοθυμιά να γονατίσει
Και να εκπνεύσει
Όλη τη σιχασιά του κόσμου
Στη θάλασσα.
Σχόλια
Καλο σου βραδυ!
συγκλονισμός...
την καλησπέρα μου φίλη μου...
Ναι, μέχρις εκεί. Κι ύστερα η θάλασσα, βάλσαμο και γιατρικό πάντα!
Καλή σου μέρα!
Ν’ αναπνεύσει αρμύρα μέχρι τον πόνο
Εκεί λίγο πιο πίσω απ’ τη λιγοθυμιά να γονατίσει
Και να εκπνεύσει
Όλη τη σιχασιά του κόσμου
Στη θάλασσα."
Πραγματικά υπέροχο. Οι παραπάνω στίχοι με έχουν συγκλονίσει. Εξαιρετικό ποίημα. Μια μαθήτρια σας που την έχετε εμπνεύσει.
μεγαλύτερος έπαινος δεν υπάρχει για έναν δάσκαλο απ' αυτόν..