κάθαρση


Κειτότανε κατάσαρκα στην άμμο
Λίγο πιο πάνω σύγνεφα φωτιάς
Ο ήλιος
Λίγο πιο κει κοχύλια αρμύρα
Γούβες αλάτι π’ άσπριζε στις άκρες
Ίσια να φαίνεται η λαχτάρα

Να πάρει τ’ αλάτι στις χούφτες της
Να βάψει λευκές τις ρυτίδες που σκάβουν τα χέρια της
Κι ύστερα να τ’ αφήσει να ρέει
Απ’ τις μισάνοιχτες άκριες των δαχτυλιών της
Να βλέπει τ’ αψύ άρωμά του με τα μάτια

Κι έπειτα
Να φέρει τις χούφτες στο πρόσωπο
Ν’ αναπνεύσει  αρμύρα μέχρι τον πόνο
Εκεί λίγο πιο πίσω απ’ τη λιγοθυμιά να γονατίσει
Και να εκπνεύσει
Όλη τη σιχασιά του κόσμου
Στη θάλασσα.

Σχόλια

Ο χρήστης Eυαγγελία είπε…
Πανεμορφο!

Καλο σου βραδυ!
Ο χρήστης Νimertis είπε…
'όλη τη σιχασιά του κόσμου...'

συγκλονισμός...

την καλησπέρα μου φίλη μου...
Ο χρήστης ειρήνη είπε…
να'στε καλά και οι δύο..
Ο χρήστης Νάσια είπε…
"Να αναπνεύσει αρμύρα μέχρι τον πόνο"...

Ναι, μέχρις εκεί. Κι ύστερα η θάλασσα, βάλσαμο και γιατρικό πάντα!

Καλή σου μέρα!
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
"Να φέρει τις χούφτες στο πρόσωπο
Ν’ αναπνεύσει αρμύρα μέχρι τον πόνο
Εκεί λίγο πιο πίσω απ’ τη λιγοθυμιά να γονατίσει
Και να εκπνεύσει
Όλη τη σιχασιά του κόσμου
Στη θάλασσα."
Πραγματικά υπέροχο. Οι παραπάνω στίχοι με έχουν συγκλονίσει. Εξαιρετικό ποίημα. Μια μαθήτρια σας που την έχετε εμπνεύσει.
Ο χρήστης ειρήνη είπε…
σ' ευχαριστώ..

μεγαλύτερος έπαινος δεν υπάρχει για έναν δάσκαλο απ' αυτόν..
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Για την ακριβεια παλια σας μαθητρια.....εμεις σας ευχαριστουμε που μας δινεται την ευκαιρια να διαβασουμε κατι τοσο ομορφο!

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

επική ειρωνεία

Κράχτες

Νικολάι Σταβρόγκιν